Afscheidsfeest en vakantiesfeer aan het Voltameer

Afscheidsfeest en vakantiesfeer aan het Voltameer
Maandag ochtend begon mijn laatste weekje bij PCC. De kinderen kwamen óntzettend blij naar ons toe, juichend, gillend en knuffelen. Het leek net of we allemaal weken op vakantie waren geweest terwijl ze ons eigenlijk maar een paar dagen niet hadden gezien. Natuurlijk was het wel een super warm en een gezellig begin van deze week!
Jacob leek wel wat ziekjes te zijn, vandaar dat ik met Yaayaa heb gelopen, die meteen uit zichzelf naar mij toe kwam. Na het ontbijt ook special attention met Yaayaa, daarna ook met Amma, Theresa, John en Yahillaw, lang geleden in verband met de vakantie en het onderzoek, maar wel leuk en al snel vertrouwd, ook voor de kinderen die me allemaal leken te herkennen.
In de siësta ben ik naar de markt gegaan om de boodschapjes te doen en rijst te halen, dat was al behoorlijk lang geleden, dus dat was weer lekker voor de afwisseling! Daarna gezellig wat gekletst met de andere vrijwilligers en naar mijn kamertje gegaan. Nog wat aan school gewerkt en een meeting met Jeannette.
Daarna een gezellige avond en heerlijk gegeten. Simon en ik hadden tuna rolls gemaakt: ik het deeg! Niet kant en klaar uit een pakketje maar allerlei ingrediënten zelf gemixt, zo op de gok maar het was gewoon in een keer gelukt!
Dinsdag was Jacob weer beter en heb ik samen met de ‘nieuwe’ Marloes mijn special attentions gegeven. Om tien uur hebben we Jan en Carla nog uitgezwaaid, die gingen na vier weken PCC nog wat reizen en dan naar Nederland terug.
Vanaf 11.00 uur lekker aan school kunnen werken. Ik ben nog bezig met mijn ondersteuningsaanbod aan de hand van mijn onderzoek en een tussentijdse evaluatie. Gelukkig ging het beide prima.
In de siësta weer even naar markt om met Lotte boodschappen voor het avondeten te doen en daarna de siësta gebruikt om mijn tas weer wat verder in te ruimen. Nu zag mijn kamer er meteen wel een stuk leger uit, omdat ik mijn klamboe ook alvast had opgeruimd…
Toen ik naar feeding ging was er nog een ‘zwarte regen’. Ze waren het gebied rondom PCC aan het afbranden, een soort snel onkruid wieden.. Ontzettend veel as vloog in het rond en het maakt een geluid alsof er allemaal auto’s over grindpaden aan het rijden zijn, maar het scheelt vast behoorlijk wat tijd!
Tijdens het eten zag ik het nieuwe jongentje dat aangekomen was op PCC vanuit Kumasi, waar hij eerst in een weeshuis heeft gewoond. Een super schattig jongetje van een jaar of vier. Donderdag is zijn welkomsparty, gecombineerd met mijn afscheidsfeest.
Na feeding gezellig een spelletje met Simon en Linda gedaan terwijl Lotte voor ons allemaal aan het koken was. Een soort ovenschotel met plantane en échte kaas, iets wat ik nog nooit gegeten had, dus dat was leuk!
Woensdag ging walking weer prima en heb ik in de ochtend foto’s gemaakt voor mijn ondersteuningsaanbod. Terwijl ik net alle benodigdheden overal vandaan had gehaald, kwam Kojo Joseph nog even een knuffel geven, helaas bleek het geen eten aan zijn handen en op zijn gezicht te zijn, dus ben ik mezelf en m’n kleren eerst maar even gaan wassen, ik zag het maar alvast als een afscheidsknuffel..
Daarna echt aan de slag gegaan. Foto’s gemaakt van de onzorgvuldige manier van gebruiken van speelgoed en een correcte en zorgvuldige manier. Daar heb ik later korte zinnetjes bij gemaakt en een inleidend verhaal. Uiteindelijk wordt dit aan de care-givers gegeven als ondersteuning.
De foto’s zijn goed gelukt en ook het engels ging me goed af waardoor het een leuk maar duidelijk stukje tekst is geworden. De opmaak was leuk om te maken en zag er daarna ook mooi uit. Ik kan tevreden zijn vind ik!
Voor feeding met het nieuwe jongetje Joël gespeeld, die naar mij toe kwam. Echt een ontzettend vrolijk jongetje, die na een dag al prima op zijn plek lijkt te zijn op PCC. Hij moest veel lachen en het was dan ook erg leuk om hem zo te zien.
Zelf hebben we s avonds grounetsoup gemaakt en gegeten, omdat we voor de laatste keer zelf kookte met mij erbij, mocht ik kiezen en daar hoefde ik dan ook niet lang over na te denken! Als een Ghanees het zelf maakt, lijkt het allemaal erg makkelijk, dat viel iets tegen, maar het was zeker niet minder lekker! Het recept heb ik daarom maar snel opgeschreven!
Nog even gezellig gekletst en toen naar bed gegaan, niet meer in mijn eigen bed waar ik al de hele tijd op lig want daar kreeg ik nu behoorlijk rugpijn van, gelukkig heb ik twee bedden in mijn kamer! De volgende ochtend werd ik gelukkig inderdaad met minder rugpijn wakker.
Walking-time ging goed, daarna nog drie special attentions gedaan en de rest van de dag aan school gewerkt en de reports van de kinderen geschreven. In de siësta ben ik met Linda ‘Ghanees gaan shoppen’, eerst naar een schoenenwinkel met allemaal schoenen die vast en zeker allemaal vanuit Europa zijn ingevoerd en daarna naar de tailer, ik moest nog iets ophalen en Linda had bergen stof gekocht om in haar laatste weekjes nog kleren te laten maken. Twee leuke uurtjes, en ik super blij met mijn twee paar nieuwe all-stars (ja, alweer..). Bij mijn Ghanese jasje die ik voor mijn afscheidsfeest had laten maken, had ik nog mijn bedenken maar hij was in ieder geval lekker Ghanees…
Daarna nog snel eten en douche. Toen even samen met Marianne en John naar de computer, omdat Marianne John overneemt voor special attention. Toen werd ik gebeld door Jeannette, ze had tijd voor een laatste meeting, dat was fijn want dan had ik mijn vrijdag gewoon ‘vrij’.
Een meeting over mijn ondersteuningsaanbod, het eindproduct van mijn onderzoek. Ze was erg tevreden en liet het zelfs even enthousiast aan Albert zien die ook voorbij kwam lopen. Erg fijn om te merken en toen was ik er zelf ook stiekem nog iets blijer mee.
Toen snel omkleden en klaarmaken voor mijn afscheidsfeest. Toch in mijn Ghanese jasje waar ik toch wel blij mee was, al je er maar iets neutraals onder aan hebt. Ghanese kunnen op de een of andere manier aantrekken wat ze willen, wij blanken lijken vaker op een clown..
Het feest begon toch met allemaal complimentjes over mijn jasje, erg leuk natuurlijk! Een gebed om het feest officieel te openen en daarna door met dansen terwijl er op de drums werd gespeeld. Alle kinderen weer net zo enthousiast als anders op een feest. En Dede, die heel goed weet dat het was omdat ik weg ga, liet me geen moment meer los, mooi om te merken!
Daarna een praatje van Jeannette over mij om me te bedanken. Erg leuk, omdat ik natuurlijk, zeker de laatste tijd veel contact met haar had, onder andere over school, maar ook altijd een gezellig praatje! Aan het eind was het glimlachen wat moeilijk, omdat m’n lippen wat begonnen te trillen, gelukkig kon ik het droog houden en heb ik vooral genoten, maar toch ook nog steeds dubbel!
Daarna nog allemaal acts van de kinderen, met voor mij als hoogtepunt een dansende Amma. Ik hoopte het al dat ik haar nog zo kon zijn en was dan ook echt blij. Amma is ziek geweest en is niet meer de vrolijke dansende Amma die ze was toen ik haar voor special attention kreeg. Het gaat nu steeds iets beter, en ik ben erg blij dat ik haar nu zelf nog dansend heb gezien, want niemand kan zo leuk dansen als Amma!
Daarna heb ik zelf nog met ‘mijn’ koor opgetreden en hebben we twee liedjes gezongen. Na een tijdje niet oefenen ging het nog bijna beter als met, dus dat was een goed afscheid. Ten slotte hebben we nog met de vrijwilligers en Jeannette en Albert in het restaurant gegeten, om het feest af te sluiten.
Een afscheidsdrankje in de spot konden we toen natuurlijk niet vergeten, dus zijn we nog met een groepje naar Rooftop gegaan. Nog gezellig gekletst en de avond op tijd maar goed afgesloten met de lekkerste ‘’sweetbol’’ die ik in heel de tijd hier heb gegeten!
Mijn laatste nachtje op PCC prima geslapen. Het eerste deel van walking-time ging heel goed, het tweede deel weer wat meer als hoe het in het begin altijd ging, met veel op de grond liggen. Hierdoor werd ik er wel aan herinnerd dat dit vaak een uur lang zo ging en kon ik meteen de goede verbetering zien, toch behoorlijk tevreden met wat we samen bereikt hebben.
Een lekker ontbijtje met eggbread en toen de laatste special attentions met Yaayaa, Amma Ghana en Theresa. Het was eigenlijk meer raar dan jammer, omdat ik geen ‘laatste keer’ gevoel had. Toch heb ik er wel van genoten, zoals altijd!
In de pauze begonnen met de paar mailtjes die ik nog moest sturen en daarna ook de reports op de PCC computer geplaatst, die iedereen moet maken als je als vrijwilliger bij PCC weggaat.
Na feeding dacht ik in de siësta de laatste spulletjes even snel te pakken en nog lekker wat te rusten, dat viel natuurlijk gigantisch tegen. Ten eerste leek er aan het beetje spullen in mijn kamer geen einde te komen, overal kwamen nog spullen vandaan die mee moesten. Ik dacht heel veel ruimte over te houden omdat ik heel veel kleren achterliet, maar op de een of andere manier moest mijn tas uiteindelijk met grof geweld en hulp van Marianne dicht geritst worden!
Daarnaast was het on-ge-lovelijk warm, ver in de 30 graden en een luchtvochtigheid van 90%. Ik kan je vertellen, zelfs als je op dat moment helemaal niks zou doen, zweet je als een gek. En ik kon dus niet niks doen, maar ik was aan het rondrennen om alles in mijn tas te stoppen, voor iedereen die geïnteresseerd is: ik was kletsnat!
Snel heel veel water drinken, met een waaier voor wat aangename wind gezorgd, een ‘deo-douche’ en naar Jeannette. Toch ook nog vandaag afgesproken, maar dit keer niet meer voor school (ik heb alles al afgekregen!! Wie had dat nog gedacht.. ik niet, dus dubbel blij en geen stress!), maar voor het uitwisselen van foto’s en een gezellig kletspraatje.
Daarna een douche genomen en dat was de beste douche die ik in mijn maanden hier heb gehad. Ik voelde me, lichtelijk uitgedrukt, niet meer heel schoon. Heerlijk om dan in deze tempraturen onder het koude water te staan. Helaas was het schone gevoel daarna binnen twee seconde weer verdwenen, omdat de luchtvochtigheid nog steeds zo hoog was. Jeannette had me verteld dat dit slechts een voorproefje was van de maanden Maart en April, waarin het elke dag zo zou zijn, dus had ik toch een behoorlijk grote plus gevonden voor het weggaan uit Ghana.
Mijn laatste keer feeding, Alice heeft zich de hele week voorbeeldig gedragen, alsof ze extra lief voor me was. Nog steeds niet het idee dat ik bijna wegging, ook al zou de taxi er over een uur zijn om ons naar de nachtbus te brengen. Met een raar gevoel toch maar afscheid genomen, dat alles met een glimlach en een tevreden gevoel.
De taxichauffeur was als echte Ghanees iets te laat, maar gelukkig ruim op tijd om de bus nog prima te halen. Nog even wat eten gehaald in Nkoranza, fried yam en sweet bol. Toen met Lotte en Linda plaatst genomen in de luxe reisbus die ons die nacht naar Accra ging brengen. Lotte en Linda gingen mee om nog met z’n drieën een weekendje naar het Volta meer te gaan, de anderen bleven achter op PCC en die heb ik daar dus al gedag gezegd.
De bus zou eigenlijk om 19.00 uur weggaan, bijna op tijd gingen we ook: 19.10, dat leek meer op een ‘Boskoops kwartiertje’, prima dus. Helaas had ik buikpijn en werd dat langzamerhand steeds erger, en dat is dus absoluut niet handig als je in een bus zit voor een busreis van zo’n acht uur..
Geen wc, maar gewoon aan de kant van de bus. Ik was blij dat ik hier na vijf maanden inmiddels al een beetje aangewend was, en dat het niet mijn eerste ritje was… Ondertussen gelukkig af en toe wat minuutjes in slaap gevallen, ook al was de film over geesten zelfs te hard met oordoppen in.
Om drie uur waren we in Accra, heel blij dat ik de bus uit kon en dat ik het tot Accra gewoon gehaald had. Gelukkig had Linda diarreeremmens mee, dat scheelde voor mijn gevoel al een stuk! In Accra hielp een vrouw ons met welke trotro we moesten hebben en hoe we daarna weer verder moesten, super lief!
Echt ongelofelijk dat de trotro om 3.00 ’s nachts binnen tien minuten vol zat voor een trip van anderhalf uur. Het openbaarvervoer ‘s nachts werkt hier beter dan in het midden van Rotterdam waar je ‘s nachts zonder je fietst dan echt geen kant op kant.
De weg was dan wel weer verschrikkelijk slecht, maar je kan natuurlijk niet alles hebben. De weg zat vol met drempels waardoor je helemaal door elkaar wordt geschut, en dan niet een, niet twee maar maar liefst vijf van die dingen achter elkaar en dat elke paar minuten. Niet de ideale omstandigheden om te gaan slapen dus..
De trotro ging op weg naar een plaatste ergens achter Akosombo, maar de chauffeur liet ons er netjes op een andere plek uit, omdat hij wist dat wij niet zo ver mee moesten. Daar op een pleintje in de holst van de nacht verder we meteen door andere mensen geholpen en weer tien minuten later zaten we alweer in een andere trotro op weg naar het hotel wat nu niet meer ver weg kon zijn.
De chauffeur scheurde als een gek over de weg, alsof hij nog binnen het uur het vliegveld moest halen. Nog een stuk te ver gereden, dus met de zelfde rotvaar de berg weer af en toen werden we netjes bij het hotel afgezet, dat zo rond vijf uur was. Een man met mijnwerkerslamp kwam tevoorschijn en we werden aan een tafel gezet, niet moe maar super blij door hoe goed en snel de reis verlopen was.
Zo rond zes uur werd het binnen een paar minuten opeens licht en zagen we de mooie omgeving. We zitten direct aan het meer in een super groene omgeving. Wat rondjes gelopen en om 7.30 werden we naar een kamer gebracht. Eigenlijk zouden we met z’n alle in een slaapzaal gaan, maar omdat we nu maar met z’n drieën waren, kozen we voor een luxere optie, die nog goedkoper bleek te zijn ook!
In de kamer gingen we er even bij liggen en toen zijn we alle drie toch meteen in slaap gevallen. Daarna gingen we ontbijten, wat voor mij thee en aspirientjes waren, want mijn buik was nog steeds niet oké. Ook Linda en Marlous, die op PCC was, hadden er last van. Waarschijnlijk de grounetsoup die we nog als middageten hadden gegeten na twee dagen in de koelkast, niet heel slim waarschijnlijk..
Ik ben na het ‘ontbijt’ aan het water, met uitzicht op een brug over het voltameer, nog maar even op bed gaan liggen. Heerlijk geslapen en toen ik wakker werd, deed mijn buik gelukkig weer een beetje normaal. Daarna heb ik een heerlijke douche genomen met wárm water. En die had ik behoorlijk gemist! Echt heerlijk! En meteen goed voor mijn spieren, die na een nacht reizen en het matras op PCC ook een beetje aan het protesteren waren.
Daarna naar de meiden gegaan die heerlijk aan het meer een boekje aan het lezen waren. Wachtend op het middageten gezellig een spelletje gespeeld en toen heerlijk gegeten, ik had spaghetti. ’s Middags een heerlijk vakantiemiddagje gehad, lekker met een boekje aan het meer, een lekker zonnetje scheen en een lekker windje aan het meer wat erg lekker was want de luchtvochtigheid was weer hoog. Zo kom ik de laatste daagjes prima door!
Aan het eind van de middag nog gezellig spelletjes gespeeld en toen heb ik nog Ghanees gegeten, Jollof rice met kip, erg lekker. Daarna zijn we lekker vroeg naar ons bedje gegaan. Alle drie prima geslapen en om negen uur zaten we weer fris en fruitig aan het ontbijt. Na het ontbijt ons spulletjes gepakt om naar de dam te gaan.
Aan de weg een taxi aangehouden die ons daarna toe zou brengen, een kort ritje door de bergen waarbij ik eerder het idee had dat ik daar Frankrijk of Italië reed als door Ghana, geen idee waarom maar dat gevoel krijgen we alle drie, waarschijnlijk door de natuur die ook hier weer anders is.
Nadat we even gereden hadden kwamen we voor een heel groot hek, daar werden we tegengehouden en mochten we niet zomaar met de taxi naartoe. De dam bleek zwaar beveiligd en we moesten aan allemaal strenge eisen voldoen, vandaar dat we terug werden gestuurd naar ‘The Volta Office’.
Daar moesten we eerst heel lang wachten en kon niemand ons precies vertellen wat we moesten doen tot we ons bij een kantoortje moesten melden. Daar werden wat formulieren ingevuld en bleek dat we wat geld moesten betalen.
Daar bleek ook dat we er niet met een taxi in mochten, maar een ‘private car’ moesten hebben. Die hadden wij natuurlijk niet maar op het een op het andere moment bleek er opeens een auto met chauffeur voor ons te zijn. Geen idee wie dat geregeld had en hoe dat zo snel gedaan was, maar we konden in ieder geval op weg, dachten we..
Toen bleek dat de caissière er nog niet was, dus we konden niet betalen. En in Ghana schijnt dat een taak op zich te zijn die dus ook niet zomaar even overgenomen kan worden. En zo waren we bijna een uur op een vrouw te wachten, die vervolgens het geld in ontvangst nam en nog wat handtekeningen zette en nog wat handtekeningen vroeg: ze maken het allemaal zo belangrijk als een koningsbezoek, maar toen konden we gaan!
Uiteindelijk zaten we in ons uit het niets verschenen auto op weg naar het hek met bewakers, waarvan we dit keer wel door mochten. Na een paar minuten gereden te hebben, kwamen we nog een bewaker voor een hek tegen, waar we weer de papieren aan moesten laten zien, en ook hier mochten we toen door.
We hadden een leuke, grappige gids mee die gelukkig goed Engels kon. Hierdoor konden we zijn verhaal van woord tot woord volgen, het verhaal snappen was dan weer iets anders. Een verhaal over water wat energie genoeg oplevert zodat 60% van Ghana van energie wordt verzien, en er ook nog allemaal kabels naar Togo en Ivoorkust lopen staat gewoon iets te ver van m’n bed om het te snappen, maar toch interessant om te zien! Een ontzettend grote dam met allemaal interessant en moeilijk uitziende apparatuur in een mooie omgeving vol bergen, water en groen.
Een paar mooie foto’s van het uitzicht over het Volta meer, waarvan we maar een super klein stukje van het totale oppervlakte konden zien, maar het toch al ontzettend groot was, bijna niet voor te stellen hoe groot het Volta meer helemaal is.
Terug bij het hotel hebben we lekker middag gegeten, ik heerlijke pannenkoeken! Toen weer in de vakantie modus en lekker ons boeken erbij gepakt. Om drie uur zijn we gaan kanoën op het meer. En dan denk je, dat doen we even, in een houten kano hadden we inmiddels alle drie eerder gezeten en door de jongens die in de kano’s voorbij gingen kreeg je het idee of een klein kind het ook zelf kon, maar dat viel tegen..
Op de een of andere manier konden we maar in één richting, en natuurlijk niet de richting die wij wilden. Uiteindelijk zijn we na een uur precies weer bij het hotel uitgekomen waardoor het vast leek of we dat precies zo getimed hadden, maar dat was dus niet zo. We zijn van de ene naar de andere kant van het meer gekomen, meer door de wind dan door wat wij deden en hebben uiteindelijk door de wind nog wat (kleine) rondjes gemaakt, rechtdoor was gewoon geen optie.
Waarom het zo moeilijk was geen idee, want ook op dat moment leken de jongens, die allemaal alleen in de kano’s zaten, er allemaal geen problemen mee te hebben en alle kanten op te kunnen. We hielden onszelf maar voor dat er vast een enorme stroming moest staan omdat we dichtbij de dam zaten waar we niet tegenop konden peddelen. Gelukkig zijn we binnen een uur bijna als vanzelf dus ook naar de goede kant geblazen door de wind, dus dat kwam dan wel weer prima uit!
Daarna maar weer een heerlijke douche genomen, natuurlijk weer met warm water! Toen heerlijk wat gelezen op de veranda aan het meer. Gezellig en lekker avond gegeten op ons laatste avondje, want Lotte en Linda gaan morgenochtend vroeg weer terug reizen naar PCC.
Ik blijf dan nog lekker hier om te genieten van mijn laatste daagjes in Ghana, wat zeker gaat lukken in deze mooie omgeving en het lekkere weer!