Denemarken!

Een half jaartje geleden kwam ik terug van mijn geweldige avontuur in Ghana. Na een paar weken terug op school (wat was dat wennen!) werd mij duidelijk dat ik in augustus weer naar het buitenland kon gaan. Dit keer om colleges op een universiteit te gaan volgen. En dat wilde ik wel!
En vandaar dat ik nu, 23 augustus, de dag dat ik een jaar geleden aankwam op PCC (mijn thuis in Ghana), alweer in mijn kamer zit ergens anders op de wereld zit wat voor deze ongeveer vier maanden mijn thuis zal gaan worden.
Dit keer ben ik in het mooie Denemarken, na een leuke vakantie in Kopenhagen samen met papa, nu in Odense. En nee, je spreekt het niet uit zoals ik heb gedaan (OoDense). Tijdens mijn vakantie werd dat al duidelijk. Wij, papa en ik, waren in gesprek met een man die blijkbaar naar Odense vroeg, maar het was voor ons totaal niet duidelijk wat hij bedoelde. De ‘d’ wordt hier niet uitgesproken, ook de ‘o’ is niet zoals in Nederland. Na tien pogingen en twintig keer luisteren naar de mensen hier heb ik er ‘oenze’ van gemaakt als ik het uitspreek. Sindsdien wordt ik niet meer raar aangekeken…
Ook het fietsen gaat hier niet vanzelf. Ik dacht dat Nederland een fietsland was, maar in vergelijking met Denemarken valt dat toch nog tegen! Er zijn hier kilometers lange fietspaden die gescheiden zijn van de wegen midden door het groen. Daarnaast zijn er heuse fietsenrekken in de trein en mogen fietsen hier ook gewoon gratis mee in de trein. Dit gebeurd dan ook super vaak.
Ook papa en ik hebben dit gedaan toen we op vakantie waren. We gingen naar Christiaans Borg, een kasteel 30 km ten noorden van Kopenhagen. Op de heen weg gingen we sportief op de fiets, 30 km moest geen probleem zijn. Al snel kwamen we erachter dat er de ene na de andere heuvel (ik noemde het bergen, dus het waren minimaal reuze heuvels) tegenkwamen. Een mooie route door veel groen, vossen gezien en prima weer, maar terug dus met de trein. Nu bleek ook dat even puzzelen, alle fietsen bleven netjes in de rekken staan, maar onze fietsen vielen steeds om. Nog steeds geen idee hoe het moet, maar wie weet raak ik nog zo ingeburgerd dat mijn fiets ooit in de reizende fietsenrekken zal blijven staan.
Daarnaast is gewoon fietsen al een uitdaging als je op een punt komt dat je wel een weg moet oversteken. De stoplichten springen hier sowieso al van rood, naar oranje naar groen en van groen, oranje naar rood, al iets wat anders is. Daarnaast krijgen kruisende auto’s tegelijkertijd groen, niet alleen verwarrend maar ook chaos. Ten slotte gebruiken de fietsers hier rare handbewegingen om waarschijnlijk iets aan te geven, maar ik als Nederlander heb geen idee wat, hoe, wanneer en waarom. Dus dat denk je, ik kom uit een fietsland en het is gewoon Europa, maar zo makkelijk is het toch allemaal nog niet. (Misschien draagt daarom iedereen een helm hier..)
De mensen (of tenminste héél veel mensen) zijn daarentegen bereid om je met alles te helpen. Denemarken is een super gastvrij land. Ik kon vanaf vrijdag 15 augustus de sleutel van mijn kamer ophalen, dit bleek op het moment dat ik er was, op mijn universiteit te zijn. De man die ik daarvoor aansprak was heel vriendelijk, gaf ons meteen een tour op de campus en vertelde allemaal leuke weetjes over mijn universiteit. Bijvoorbeeld dat het pand een weeshuis is geweest, en dat is ook zeker te zien: een erg mooi pand!
Vanuit daar zijn we naar mijn kamer gegaan, wat ongeveer vijf kilometer van de universiteit is, net als dat het vijf kilometer naar het centrum is. De campus, dat vanaf oktober 28 kamers moet hebben, is prachtig gelegen. Iets verder van het centrum, maar ik kan wel zeggen dat ik een achtertuin van een paar kilometer heb (al is het officieel waarschijnlijk van een boer…) een mooie oude kastanje boom metershoog voor mijn raam en omringd met groen en fietspaden. Ik ben er blij mee!
Zoals je kan snappen zijn ze hier dus nog bezig. De eerste dag kwam ik in een kamer waar alleen nog maar een bed stond. En ik moet zeggen, dat ik nog steeds niet heel veel meer heb. Dit totale pand is pas sinds een paar maanden eigendom van de universiteit en alles moest nog vernieuwd worden. Hiervoor heeft er een, wat we in Nederland waarschijnlijk een kwekersschool zouden noemen, gezeten.
Werklui zou dus erg druk bezig zijn met alles regelen, verbouwen en inrichten maar ik denk dat er in Nederland een ander werktempo is. De werkdagen van Deense werknemers in de bouw is tot 15.30. Dat vonden we wat vroeg, maar we verwachtte ze daarom vroeger. Maar nee, rond een uurtje of elf zou het kunnen zijn dat je misschien een busje hoort komen. Ik zal dus geduldig moeten afwachten, maar ik ga er nog vanuit dat ik in ieder geval nog te zien zal krijgen hoe alles er echt uit zal te komen zijn. Tot dan ben ik blij met mijn bed die prima slaapt en de luxe van een eigen badkamer!
Het is al wel erg gezellig op de campus, dat echt aanvoelt als een campus zoals ik het vanuit de ‘America High School Movies’ heb gezien, inclusief een basketbal net. Op dit moment zijn er ongeveer tien mensen, en dit weekend zouden er nog ongeveer tien moeten komen. De andere acht kamers zijn op dit moment onbewoonbaar (er is letterlijk nog geen vloer), dus die zullen volgens de planning in oktober in gebruik worden genomen. De mensen van nu komen uit Nederland (toch wel fijn om soms in je eigen taal iets te kunnen zeggen of uiten), Tsjechië, Oostenrijk en Spanje. Maar we wachten ook in spanning af op de mensen uit Kameroen, Tanzania en Japan..
Het is leuk om nu al het verschil te merken tussen mijn avontuur in Ghana en Denemarken. Je gaat er met een ander idee naartoe, hier ben ik een student met heel veel andere studenten om me heen die hier allemaal met hetzelfde idee naartoe komen. Hierdoor vorm je een studentengroep. In Ghana was alles anders en werd je een vrijwilligersgroep. Het verschil is moeilijk uit te leggen, maar het gevoel is anders, maar beide erg goed.
Tot woensdag de twintigste was papa hier nog, en zijn we samen vooral ‘toerist’ geweest. Leuke en veel uitstapjes gemaakt hier in de stad: het treinenmuseum, het openluchtmuseum, naar de dierentuin, wandelingen door de stad etc: meteen een leuke indruk van de stad opgedaan. Lekker ruim opgezet, gezellig druk met veel cafeetjes, veel culturele dingen om te ondernemen en veel groen. Een perfecte mix van alles.
Vanaf woensdag ben ik ‘student’, op mijn fiets de stad verkennen zodat ik op de eerste dagen niet verdwaal en donderdag met een groep van ongeveer tien naar een festival in de stad gegaan. Een van de vele georganiseerde attracties vanwege het Hans Christiaan Andersen festival (dé beroemde dichter geboren in Odense). En dat was ontzettend leuk! Super gezellig om de andere studenten zo te leren kennen en het was gelukkig goed weer. De laatste dagen regende het erg veel en het waait hier naar mijn idee gewoon altijd hard (toch omdat het een eiland is?). Maar muziek en dansen is natuurlijk altijd goed.
Dat idee van elkaar leren kennen en leuke dingen doen hebben we doorgezet door vrijdag samen met Deense studenten een drankje te drinken in de stad, gezellig met z’n alle te koken in hun studentenhuis en daarna het nachtleven van Odense te gaan verkennen. Wat ik zei: het worden totaal andere maanden als mijn maanden in Ghana, maar ook deze tijd zal weer top worden!