Een uitgebreide update vanuit het verre Afrika

De dinsdag begon deze week weer met een bijzonder avontuur. We stonden allemaal al klaar om naar walking-time te gaan, toen ik nog even de keuken in wilde lopen om nog wat brood te pakken. Toen ik de deur opendeed zag ik een bord met een hele zwarte gloed. Ik snapte niet wat het was, en keek nog eens beter. Het bleek een hele brug van mieren te zijn om in het bord te kunnen komen. Echt heel vies! Het bleek van buiten te komen en door een gat in de muur naar de keuken te gaan, buiten was er dan ook een hele weg van mieren. Omdat het er zóveel waren hadden we hulp gehaald om vergif te spuiten, ook de schoonmaakster (die hier elke ochtend heel luxe de buitenboel, wc en ‘buitenkeuken’ schoonmaakt tegen de slangen) heeft extra haar best gedaan om alle mieren te verwijderen. Zo konden wij met een goed gevoel naar walking-time!

Tijdens het wachten op het eten met een van de kinderen, Micheal gespeeld, altijd enthousiast en erg gezellig! Met het eten geven is het zo leuk om te zien hoe de kinderen elkaar hier allemaal helpen, ondanks het natuurlijk soms ook een gevecht is om wie nog extra eten mag hebben.

De tweede dag van mijn eigen programma ging starten, weer spannend hoe het zou gaan maar ik had er weer zin in. De dag begon goed met een lach van Anna Ghana is de snoezelroom. Een meisje altijd erg op haarzelf, houd van muziek, kan niet praten en ook geen gebarentaal. Dus die lach deed me goed omdat me dat toch wel een positief teken leek!

Paayaw is mijn tweede special attention, een jongen in een rolstoel, ook hij kan niet praten, maar wel kenbaar maken wat hij wilt. Ik vraag bijvoorbeeld: getallen (steek mijn rechterhand op) of letters (steek mijn linkerhand op) en dan wijst hij naar de hand met wat hij die dag wilt doen. Deze dag koos hij voor getallen, en mocht hij tussen twee spellen kiezen. Hij koos voor memorie.

Yaw Hillah is een autistische jongen van ongeveer mijn leeftijd. Hij geniet van het lopen en muziek. Ik haal hem op van de autistic-table en dan lopen we samen rondjes over het terrein, waarbij ik alle kinderliedjes die ik nog ken, voor hem zing.

Daarna heb ik Daniel, daniel kan engels en twi (het dialect wat hier gesproken wordt) praten en kan, een klein beetje, lezen. Ik ga hem daarmee helpen om dat nog meer te gaan beheersen. Daniel heeft alleen problemen met concentratie en afspraken nakomen, ook deze keer kwam hij niet. Omdat Daniel geen vast dagprogramma heeft, kan ik hem niet ophalen dus zal het elke keer afwachten worden of hij wel of niet komt.

Theresah was eerst mijn feeding-child dus ik wist wie het vast, special attention wordt voor mij wel een uitdaging. Ze leeft erg in haar eigen wereld, praat niet, kan geen spelletjes spelen of tekenen.. Deze keer ben ik naar de schommel gegaan, het was moeilijk om te zien of ze het leuk vond, maar ik dacht, als ze het niet leuk vind, loopt ze weg en dat deed ze niet. Waarschijnlijk is het samen doen voor deze kinderen al heel bijzonder en zullen we het op hun eigen manier waarderen.

Ik heb voor het eten dus een nieuw kindje gekregen. Alice, een meisje in een rolstoel, hierdoor leek het moeilijk dan het was, ze kan namelijk zelf eten. Alleen met pap (toch wel eens per dag) moet ik echt voeren, verder is het vooral een beetje helpen. Dat gaat dus prima!

Dinsdag is de dag van de lange siesta, omdat het de dag is van de new-market is. Een markt iets verderop in het dorp en een stuk groter. Hier kun je heel veel stof kopen om kleren van te maken. Deze week heb ik mijn eigen stof gekocht. Meteen daarna heb ik het naar een naaister gebracht om er een jurk van te laten maken, vrijdag mocht ik hem ophalen!

Na de pauze heb ik samen met Ellen met vier meiden een soort dansgroepje. Vier meiden die het leuk vinden om lekker te bewegen. We proberen een dansje in te studeren voor het volgende feest. Ik vond het erg leuk om te doen! En de meiden waren ook erg vrolijk.

Daarnaast ben ik voor de eerste keer het zwembad mee in gegaan. Ik had gedacht dat het niet echt iets voor mij was om met die kinderen het water in te gaan, maar het was geweldig!! De kinderen vinden het geweldig om met je te spelen dus het was een groot feest. Echt heel leuk!

Na pool-time is het weer tijd om eten te geven, daarna hebben wij zelf iets simpels gegeten en nog even een spelletje gedaan. Omdat het hier om zes uur al donker wordt, en om half zeven al pikdonker is, gaat dat al snel niet zo goed meer. Dus nog even wat gepraat en om acht uur liggen we allemaal helemaal moe, maar voldaan in ons bed!

Woensdagochtend hoorde ik de andere vrijwilligers al vroeg, dacht ik. Helaas was het al kwart over zeven dus moest ik behoorlijk opschieten! Jacob, mijn walking-child liep heel goed mee met zijn care-giver, vandaar dat ik deze keer met Peace liep. Een jongen van mijn leeftijd die je herkent aan het woord: ‘DaDa’, dit is vader in het Twi. Daarnaast kan hij zeggen dat hij ‘geld’ wilt zoeken, dat zijn takje, flesjes en andere dingen die hij hier op het terrein kan vinden en dat hij naar de wc moet. Deze beide zinnetjes zegt hij in het Twi. Met hem lopen is hem volgen en doen of je overal goud vind. Leuk voor even, wel heel vermoeiend omdat hij een sterke eigen wil heeft.

Het eten ging deze keer heel goed. Normaal duurt het best lang voor Alice haar bord leeg heeft gegeten. Maar deze keer was ze als eerste bij haar volgende programma onderdeel.

Ook een goed ontvangst bij Amma Ghana, die begon te juichen toch ik eraan kwam, en dat al de eerste week! Ook de andere special attentions gingen naar mijn gevoel goed. De tijd vliegt voorbij en kon de hele dag iets verzinnen voor mijn kindjes.

Ook Daniel is deze dag gekomen. Simon, een andere vrijwilliger die hem ook voor special attention heeft, was er vandaag bij. We dachten dat dit het misschien makkelijker zou maken om te komen. Het was ook meteen heel handig, omdat dit mijn eerste keer met hem was, Simon weet goed hoe hij Daniel moet aanpakken en wat hij wel en niet kon. Het was dus fijn om het samen te doen. Het ging redelijk goed, hij leest op het niveau van een kindje uit het eerste begin van groep drie. Ze waren helaas aan het werk op onze plek, dus er was veel geluid. Dat in combinatie met een jongen met weinig concentratie werkte natuurlijk niet heel goed, maar hij deed zijn best! Afgesloten met een soort tennis! Erg leuk om iets te doen wat je zelf echt leuk vind, ook wel erg warm ;)

In de pauze ben ik voor het eerst een stuk alleen door het dorp gelopen. Het voelde goed en veilig, al een beetje als mijn eigen plek. Erg leuk! Op de markt noedels gevonden, dus tussen de middag heerlijk noedels gegeten.

We hebben ook een kip gered in de pauze! Er was hier een kip waarvan de poten aan elkaar gebonden waren, waardoor hij altijd een soort springend liep. We hadden goed bedacht hoe we hem gingen pakken, hadden het al een aantal keer, tevergeefs, geprobeerd dus hadden nu Daniel, een van mijn special attiontion kindjes, erbij gehaald. Met één greep hing de kip al op zijn kop en konden we (ik keek van een afstand toe;)) het touwtje verwijderen. Een blije kip, misschien nog een beetje in schock, erbij!

Daarna weer door met mijn special attention. Met John ga ik altijd op de computer, een jongen eind in de twintig die nauwelijks engels spreekt maar wel goed Twi. Ook Emmanuella en Martijn, een andere vrijwilliger, waren het ‘computerlokaal’. Emmanuella is een meisje geboren zonder armen en benen, maar ook zij kan gewoon op een normale computer. Ze bestuur de computer met haar kin! Erg leuk om te zien!

Helaas deze nacht slecht geslapen. Het is regenseizoen hier in Ghana, en een regenbui is een soort wolkbreuk waarbij alle regen in een keer naar beneden stort. Dit in combinatie met mijn golfplaten dak, is dat geen zacht geluid.. Daarnaast heb ik soms opeens meer last van mijn arm, zo ook deze nacht.. Helaas.. Gelukkig gaat het verder eigenlijk wel goed met mijn arm!

Toen ik ‘s ochtends bij het grasveld aankwam, zag ik dat de geiten die er een paar dagen geleden opeens stonden ook opeens weer verdwenen waren. Steven, een jongen die de hele dag grapjes maakte zei: ja, die zijn voor kerst.. Ik dacht, dat is natuurlijk niet zo én dat duurt nog veel te lang. Toen ik s middags het pad naar het huis naar beneden liep, waren ze daar met vuur bezig, het stonk. Ik, me van geen kwaad bewust liep er rustig langs. Zie ik opeens twee geiten koppen liggen!! Hebben ze de geiten gewoon geslacht.. Super zielig, en ik vrees dat ik die schattige geitjes s avonds dus aan mijn feeding-child gegeven heb,
real Africa!

Verder gingen de special attentions weer prima vandaag. Daniel kwam alleen weer niet vandaag, hij bleek achteraf het geit aan het slachten te zijn, ik blij dat ik hem niet ben gaan zoeken! Ik had een half uurtje om uit te rusten, en dat kwam me na die nacht ook wel goed uit!

In deze pauze bleven we voor het eerst hier, normaal lopen we eigenlijk altijd heen en weer, maar we hadden genoeg te eten gehaald de vorige dag en omdat we moe waren kwam het heel goed uit. Ook ging het opeens heel hard regen, dus we waren extra blij dat we niet gegaan waren.

Ondanks de vele regen gaat het programma hier gewoon door. Gelukkig was het met pool-time iets minder, en werd het behoorlijk ingekort! Hierdoor was er veel tijd voor de drums voor het eten. Amma Ghana, een van mijn special attentions, kwam tijdens de drums naar me toe. Ze ging helemaal gillen, voor de meeste kinderen is dat een heel positieve uitlaating. Nu was het zo extreem dat ik bijna mijn vraagtekens had, toch kwam ze telkens terug en ging ze op haar eigen manier helemaal dansen. Ik vond het heel leuk om te zien dat ze zoveel emotie toonde.

Tijdens ons eigen avondeten weer een typisch Afrikaans avontuur. Ellen, een van de vrijwilligers, zag opeens dat de hele grond zwart was, bij beter kijken bleek het ook te bewegen! HELEMAAL VOL MET MIEREN! Echt millioenen bij elkaar. Ik was niet bang voor mieren, maar als je dit zag, denk je wel twee keer na voor je op het gras wilt gaan zitten. We riepen Esther, een van de care-givers in het huis naast ons, die zei meteen dat het gevaarlijk was omdat het er zoveel waren, dus werd er weer hulp gehaald en is alles ondergegooid met gif. De mieren verplaatsten intussen steeds weer meer de bosjes in, dus wij konden gewoon weer lopen, tot ik opeens een schorpioen zag! Weer Esther erbij gehaald, die meteen wat stenen haalde om hem te vermoorden, bleek nodig te zijn omdat ook schorpioenen gevaarlijk zijn. Welkom in Africa!

Na dit avontuur ons bed om acht uur weer ingegaan, helaas was de regen nog steeds niet gestopt waardoor ik weer niet heel goed geslapen had. Tijdens walking-time moest ik Jacob zowat mee trekken, een nog wat jonger jongetje die het leuk vind om anderen mensen te slaan en lopen absoluut niet leuk vind. Mijn de taak om te zorgen dat hij als een lief braaf jongetje mee gaat lopen. Ik ben blij dat ik nog wat maanden heb ;)

Alice was waarschijnlijk ziek, dus het eten ging niet zo goed. Ze zat sip in haar rolstoel en at geen hap normaal of helemaal op. Gelukkig was Amma Ghana weer zichtbaar blij toen ik haar ging ophalen en zag ik tijdens het liedje van Bruno Mars in de snoezelroom wat danspasjes.

Ook de special attention met Paayaw ging goed, alle cijfers op de goede volgorde met het goede plaatje erbij. Trots dat het gelukt was maakte ik een foto, met wat gebaren maakte hij duidelijk dat hij de foto wilde zien, er verscheen een glimlachje op zijn gezicht bij het zien.

Theresah was heel actief in de snoezelroom, terwijl ze normaal meteen gaat liggen om te slapen. Ik vond het heel leuk om te zien. Samen hebben we eindeloos rondjes gelopen en alles aangeraakt. Ook Daniel kwam deze keer, wel pas de laatste vijf minuten. Maar ik zag het positief in: hij kwam deze keer!

In de pauze kwamen Martijn, Thomas en Ellen terug van het ziekenhuis, net als ik vorige week hadden ze met Ellen een operatie gezien, ik was deze week niet mee gegaan maar toen zeiden ze we gaan nog terug want er is straks een geboorte! Dat wilde ik natuurlijk zien!!! Dus we hebben snel wat gegeten en zijn terug gegaan naar het ziekenhuis. Ik heb snel de dokter opgezocht, die ik die week ervoor al gezien had, om te vragen of ik mee kon kijken, het was allemaal geen probleem (ze zijn allemaal heel trots op hun werk en willen het aan iedereen die interesse toont laten zien) en even later stonden we in de operatiekamer te kijken bij een keizersnee! Ik kan je zeggen, dit is een van de bijzonderste dingen die ik ooit gezien heb! Anders dan het in Nederland zal gaan, maar alles heel netjes en voorzichtig. Echt heel mooi om een kindje uit een buik te zien komen, zo klein nog geen minuutje oud en wij hadden het kleine jongetje al gezien. Ik weet zeker dat ik dit nooit, nooit, nooit meer zal vergeten. En als ik zelf kinderen zal krijgen, zal ik ook hier aan terug denken!

Nog helemaal enthousiast, en eigenlijk ook heel verbaasd van wat we net allemaal gezien hadden, liepen we naar de markt. Mijn jurk was klaar! Nog wat laatste aanpassingen nadat ik hem gepast had, maar het is een mooie jurk geworden. Ik zal er nog wel heel veel meer gaan maken 

Toen we terug kwamen, zagen we dat de ezels van hier het wel heel gezellig hadden gevonden bij onze tafel, alles lag om en het was een grote bende… Normaal zijn we er zelf als de ezels komen, ze komen namelijk altijd op dezelfde tijd, zelf met dezelfde route, maar nu waren we er niet en we hadden niet goed genoeg opgeruimd.. dat was een goede les, haha! Daarna kwamen we erachter dat er een voetbalwedstrijd was, hierdoor was heel het middag programma anders geweest, dit maakte mijn middag nog beter omdat ik hierdoor geen special attentions had gemist!

Omdat het vrijdag was, hebben we heerlijk pannenkoeken gegeten om de dag ook helemaal perfect af te sluiten. Daarna hebben we met alle vrijwilligers spelletjes gedaan. Een heel gezellige avond.

Helaas nam de avond nog een rare wending, er stond opeens een man met zaklamp in onze ‘tuin’. We schrokken allemaal erg, omdat dit helaas niet de eerste keer is dat hier ‘s nachts iemand is geweest. Toen de man ons zag ging hij weer weg, een seconde in shock, daarna bedacht dat we er achteraan moesten gaan om te vragen wie hij was. Hij sprak alleen geen engels.

We zijn toen de bewaker gaan zoeken, de eerste keer konden we hem niet vinden. De man was inmiddels ook niet meer te zien. We hebben toen weer even gewacht bij ons huisjes, en zijn toen weer terug gegaan, omdat we er deze keer werk van wilden maken.

De bewaker was nu wel te vinden, slapend in een hutje. Wij hebben hem wakker gemaakt, maar ook deze man kon geen engels, dus iemand anders wakker gemaakt (het was rond 11 uur) om te vertalen. Wie het was werd niet duidelijk, wel bleek er veel meer beveiliging rond te lopen. Eigenlijk geruststellend, toch ook helemaal niet omdat er geen duidelijkheid was. Uiteindelijk allemaal bang terug bij ons huis. Toch best goed geslapen, wel hebben we mijn matras bij Ellen gelegd en heb ik daar geslapen. Echt veilig voelde we ons namelijk niet meer.

Toen we weer rustig zaten te ontbijten, stonden er opeens schoonmakers op de stoep. Nu kwamen ze zelfs onze kamers schoonmaken, heel luxe dus. Wel voelde het een beetje ongemakkelijk. Wij blanken aan een uitgebreid ontbijt met stokbrood en pannenkoeken (die waren nog over, altijd handig) en zij hard werken..

Het kwam wel heel goed uit, want we gingen verhuizen. Thomas en Martijn sliepen nog steeds samen, omdat toen we kwamen, Lesse nog een van de kamers bezat hield. Ook ik had bedacht dat ik nog van kamer wilde veranderen, en dat kon dus goed omdat ook Thomas en Martijn nog gingen verhuizen.

Na het eten ben ik dus enthousiast mijn tas weer gaan pakken. Ik weet niet hoe het kan, maar nu pasten alles makkelijk en was het zo gepakt. Daar heb ik Nederland wel iets meer moeite voor moeten doen…
Tas stond dus al snel gepakt, dus in de tijd dat ik moest wachten tot de andere kamer vrij was, ben ik naar de markt gelopen om rijst, voor het middageten, en brood te kopen. Ik was alleen, maar het voelde heel veilig. De kinderen blijven ‘Obruni’ tegen je roepen, wat ‘witte mens’ betekend maar als je dan ‘Obibinie’ (zwarte mens) terugroept heb je hun dag helemaal gemaakt.

Het is hier sowieso niet gepast om geen gedag te zeggen, en eigenlijk moet je ook meteen aan iedereen vragen hoe het gaat anders is het alsnog onbeleefd. Omdat wij opvallen, zegt ook echt bijna iedereen iets tegen je, even wennen maar wel heel vriendelijk. In Nederland zou iedereen het veel te druk hebben om te vragen hoe het gaat terwijl ze onderweg zijn ..

Terug van de markt dus even lekker gegeten, en daarna mijn nieuwe kamertje ingericht. De kast weer vol gelegd met de (veel te veel) kleren die ik mee heb en mijn eigen spulletjes allemaal weer een plekje gegeven. Meteen weer een heel andere kamer als toen de jongens hier nog sliepen.
’
s Avonds gezellig met z’n alle gegeten en het spel set gespeeld, voor de verandering weer eens een ander spel. Toen zijn we allemaal op tijd richting ons bed gegaan omdat we vandaag, zondag, naar de kerk zouden gaan. Omdat het hier om zes uur licht is en nog goed uit te houden met de warmte, begint de dag van de Ghaneese ook vroeg. Wij hadden het plan om dus ook maar om acht uur in de kerk te zitten.
Na een goede nacht geslapen te hebben in mijn nieuwe kamer, ging mijn wekker dus om zeven, maar ik lag al helemaal klaar om eruit te gaan! Even snel ontbeten toen richting het dorp om naar de kerk te gaan. Het is een van de vele kerken hier, wij zijn naar een lighthouse chapel international gegaan; een kerk met veel muziek!

Het was echt geweldig om te zien. Toen we om acht uur kwamen, was het al begonnen, maar je kan gewoon in en uit lopen, dus ook wij konden nog gewoon naar binnen. Er was op dat moment een soort preek bezig. Een man die met zoveel overtuiging en passie aan het vertellen was, dat ik zou geloven als iemand zou zeggen dat hij erbij moest huilen. Het was soms wel moeilijk om het te volgen, ze spraken afwisselend in Engels en Twi, maar het engels is hier bij Ghaneese zo anders, dat je soms denkt dat ze Twi spreken..

Na driekwartier begonnen ze te zingen, iedereen deed mee, er was een keyboard en veel drums. Echt heel leuk om mee te maken. Ook begonnen wat kinderen, waarvan er een paar op misdienaars leken, zelfs te dansen. Als een soort dansende polonaise kwamen ze naar voren en gaven een hele show in de viering. Het leek wel op een feest, zoveel muziek en emotie.

Vanuit de kerk zijn we door Nkoranza weer teruggelopen, een leuke wandeling door een wat afgelegener plekje, leuk om te zien! Even via de markt om rijst als middageten te kopen, want een kerkdienst duurt hier iets langer dan wij gewend zijn..

Toen hebben we samen met Esther, een care-giver van PCC die vanochtend ook in de kerk was, gegeten. Ze werkt hier al ruim vier jaar, dus het was erg leuk om verhalen van haar te horen. Ze weet ook veel over de kinderen en hoe ze hier bijvoorbeeld zijn gekomen, erg interessant!

Ook vertelde ze over haar levensomstandigheden, nog steeds kan ik het amper geloven. Haar loon deze maand is 35cedi, dat is ongeveer 13euro.. 13euro! Voor een hele maand, dag én nacht werken. Echt ongelofelijk om te bedenken dat wij dat mákkelijk per dag kunnen verdienen.. Volgende maand heeft ze geen loon, waarom dat is, geen idee. Die maand erna krijgt ze dan 40 cedi, dan weer een maand niets en dan 50 cedi voor de volgende maand, nog geen 20euro.

Het verschil tussen Nederland en Afrika werd opeens wel heel duidelijk zichtbaar en ik kan het nog steeds niet bevatten. Wel moet ik zeggen dat je als care-giver minder verdient dan als je hier op de markt zit, omdat ze hier huisvesting en eten krijgen. Als je op de markt werkt, moet je daar wel weer zelf voor zorgen, dus uiteindelijk zal het weinig schelen… Opeens voelde ik me heel verwend en rijk, ik denk dat dit mijn les in Afrika was dat ik blij moet zijn met alle kleine beetjes, omdat het niet altijd en overal zo makkelijk gaat als dat ik het heb in Rotterdam en bij papa en mama heb..