naar de spot, fietsen en de waterval

Deze week begon lekker vroeg: half zes was ik klaarwakker. Lekker wat luieren en toen op naar walking-time. Daar vond ik Jacob na even zoeken bij de fysioground. Hij moest erg huilen toen we aan het lopen waren, en dit keer leek het geen aanstellerij te zijn. Hij had last van bijwerkingen van zijn medicijnen. We zijn toen maar vast naar feeding gegaan, waar hij bovenop de tafels lekker is gaan liggen, ik heb ondertussen met Tetey gespeeld: ook prima walking-time.
Na het eten geven nog voor Ineke Bosman gezongen, die is jarig vandaag. Weer met z’n alle zingend naar haar toe gegaan, dat blijft toch wel een grappig gezicht, maar ik ben behoorlijk blij dat ik met mijn verjaardag net thuis ben: dat zingen hoe oud je bent, terwijl iedereen op een meter afstand staat, zou toch niet echt mijn ding zijn.
Na het ontbijt naar Yaayaa gegaan, die nog steeds niet helemaal fit was. Lekker wat gelegen en daarna Amma opgehaald. Helaas was er al sinds vannacht een stroomstoring, dus we hadden geen muziek.. Ik dacht dat Amma daarom wat minder blij was, ze wilde weer naar school terug en dat had ze nog nooit eerder. Maar toen we bij school aankwamen, zag ik dat de bus er stond, klaar om te vertrekken. De kinderen hadden een dagje weg en ik denk dat Amma slim genoeg is om dat geweten te hebben, gelukkig waren we op tijd terug en rende Amma zo de bus in: klaar om weg te rijden!
Na de pauze deed de stroom het nog steeds niet, geen seconde nagedacht dat de computers het dus ook niet deden, zo vanzelfsprekend dat ik gewoon altijd mijn laptop aan kan zetten. Ik opzoek naar John, die met handen en voeten werk (en een gezicht van: snap je dit echt niet?!) uitlegde waarom we niet naar de computers konden gaan..
Later op de dag met Simon naar de markt gelopen: veel boodschappen gedaan op de altijd gezellige markt vól met mensen en toen nog lekker plantane gehaald om te eten. Terug van de markt alweer een boek uitgelezen (dat was denk ik het tiende boek!) en een middag aan school gewerkt.
Toen ik naar feeding ging was weer zo een moment dat je denkt: ja, ik ben zó blij dat ik hier ben! Ik liep onze poort uit over het paadje dat langs het huis komt van de kinderen hier het dichtstbij. Toen ik daar liep kwamen de kinderen blij gillend op me afgerend om me allemaal te knuffelen, super lief! Hand in hand naar feeding, waar Amma ook meteen naar me toe kwam, naast me kwam zitten en uit zichzelf met mijn hand ging spelen: toch wel een geluksmomentje kan ik je vertellen!
De avond ook perfect afgesloten met zelfgemaakte pizza, een helft cocoyamleaves en de andere tonijn. Nog een beetje gezond gedaan en er nog een heerlijke salade bijgemaakt, met onder andere appel, grounets en wortel. Klinkt niet slecht, was erg lekker.
Dinsdag weer vroeg wakker, maar een uitgeslapen gevoel. De bijwerkingen van Jacob waren weg, maar lopen wilde hij niet. Samen met Fyda ging het al een stuk beter gelukkig. Ook met Yaayaa ging het beter, die was tijdens de special attention gelukkig weer lekker vrolijk.
In de pauze naar Mary gegaan om een telefoonhoesje te laten maken. Het verbaasd me dat me telefoon nog heel is, zo vaak dat ik hem hier al op de grond laat vallen, dus voor het geval dat maar even actie ondernomen. Zelf een stofje uitgekozen uit de tientallen stoffen die in de kasten liggen, en binnen twintig minuten had Mary van dat stofje en leuk (en perfect passend) hoesje gemaakt: super!
Na de pauze John halen, de stroom deed het weer, dus we konden weer op de computer zou je zeggen… Eerst was de sleutel al kwijt, na even zoeken hadden we hem gevonden, maar toen werd er gezegd dat de computers het niet deden. John, een beetje eigenwijs, wilde dat zo snel niet geloven, dus we gingen kijken. En ja hoor, alle computers waren kapot… weer geen spelletjes kunnen spelen vandaag.
In de siësta als echt luxe-paard met een super grote auto (hij was goud…) naar new market gegaan. Een erg aardige toerist, die super toevallig op zo’n kilometer van papa woont, was hier met die auto en chauffeur, en wij konden van de luxe gebruik maken om mee te rijden.
Lekker rondgelopen en veel gekocht dit keer: een super leuk Afrikaans stofje voor een pyjama short, tandpasta, ondergoed, sokken en een heerlijke bole sweet, alles lekker goedkoop natuurlijk. Terug weer in de super de luxe auto, waardoor er misschien wel nog meer naar je gekeken wordt dan er anders al wordt gedaan, maar ik vond het na al de ritjes in de overvolle trotro’s wel genieten!
Weer een middagje aan school gewerkt om daarna nog even naar Alice te gaan om haar eten te geven. Het eten was dit keer wel een beetje laat, maar er werd in de tussentijd op de drums gespeeld, dus dat is het wachten nooit zo erg. Marianne en ik hebben daarna heerlijke pizzabroodjes gemaakt, super goed gelukt al zeggen we het zelf. Daarna nog wat gerommeld in mijn kamer en lekker gaan slapen.
Driekeer is scheepsrecht: weer vroeg wakker. Jacob zoeken, maar ik vond hem niet. Toen bleek hij in het ziekenhuis te zijn, dus dat was zo raar niet.. Samen met Yaayaa gelopen, die veel aan het lachen was, bij mijn special attention zag ze er toch een beetje ziekjes uit en ging ze toch ook veel liggen. Af en toe opeens actief speelgoed pakken om het aan mij te geven en zelf weer te gaan slapen.
Om twaalf uur de vrijwilligersmeeting, en zelfs na die meeting duurde het nog super lang voordat het eten er was. Toen het eten kwam, waren de kinderen door het dollen heen: het was behoorlijk special omdat er stukjes vlees bij het eten zat voor de kinderen. Het was de laatste hele schooldag voor de vakantie voor de kinderen. Een kerstvakantie die hier, net als de paasvakantie, vier weken duurt.
Op het moment dat we naar de markt wilde gaan lopen, gingen ze ook met de auto: weer een luxe, want een aanbod om mee te rijden, sla je natuurlijk niet af. Super was, dat Dela ook meeging. Dela is de oudste bewoner hier en helemaal gek van auto’s. Hij werd dan ook ‘goed-gek’ toen hij naast de chauffeur zat (‘ahhh, look at the driver’) en geen seconde stil op zijn stoel zat.
Aangekomen op de markt heb ik mijn stof weggebracht en een heerlijk stukje kip gekocht: voor de kinderen feest, voor mij ook feest, het was inmiddels al lang geleden dat ik een stukje vlees gegeten had, erg lekker!
Een lekkere douche genomen, om daarna study-time te hebben. Behoorlijk druk, vandaar al extra study-time. De tijd begint te dringen met nog alle vakantie dagen ertussen door, en er ligt nog een stapel werk te wachten… Hopelijk kan ik alles op tijd af ronden.
S avonds heerlijke pannenkoeken gegeten, made by Marlous. Daarna lekker geslapen. En inderdaad, donderdag wel lekker lang geslapen: 6.55 wakker om precies te zijn. Een goede walking-time met Jacob en Fyda.
Amma voor de laatste keer op school opgehaald want Amma heeft (waarschijnlijk) nog steeds vakantie als ik mijn laatste week heb op PCC. En zelfs toen ik buiten de poort liep, kon ik de radio van PCC horen, de hele ochtend stonden er al kerstliedjes op en waren de care-givers heel enthousiast (lees; voor Nederlandse begrippen behoorlijk raar..) aan het dansen. Ik kreeg helemaal het ‘het-is-morgen-kerst-idee’. Toen ik met John op de computer ging, die weer allemaal gemaakt waren, werd dit nog eens extra versterkt: zelfs het spelletje wat hij speelde had een kersliedje als muziek!
Toen ik daarna met Yahillaw ging lopen, zag ik tegen het einde van de dertig minuten, dat ze het eten al brachten: zo snel was het nog nooit geweest! Toen bleken alle kinderen van school ook al terug en omgekleed te zijn. De kinderen waren nog maar een paar uurtjes naar school geweest, het was nu echt officieel vakantie, en dat betekend dat het eten nu ook s middags uit de PCC keuken komt, normaal kwam het vanuit de special school.
Tijdens het eten geven allemaal kerstliedjes op de achtergrond: I am dreaming of a white christmas.. Waarbij ik toch even heel goed moest nadenken, in de ruim dertig graden en zon, wat er hier met ‘white christmas’ bedoeld kon worden, ik denk dat de kinderen die het hard aan het meezingen waren, allemaal Obruni’s in gedachten hebben..
12.15 klaar met eten geven: heerlijk! Normaal is het eten dan nog niet eens in zicht. En op zich is het spelen met de kinderen leuk, maar na dertig minuten zijn de kinderen gefrustreerd en veel te druk, en het is stiekem natuurlijk ook wel lekker om een nóg langere siësta te hebben.
Een siësta waarbij we tijd hadden om de boodschappen te doen, naar de tailer om mijn broekje te halen, plantane te halen voor de lunch, dat rustig op te eten, een spelletje te doen met Linda en Marlous en dan nog tijd over te hebben!
Na de siësta weer hard naar school, gelukkig wel, alweer, met een tevreden stagebegeleidster en een tevreden ik. Het gaat gelukkig nu dus allemaal wel goed, na een iets wat moeilijke start. Toen naar feeding, waar het eten weer veel vroeger was gekomen. Gelukkig was het rijst en was Alice zelf aan het eten. Tijdens het eten een grappige opmerking van Roda: ‘I like your feed, white and brown, we don’t have it, hahah’ Je ziet mijn birckenstock op mijn voet, en nu had ik andere slippers aan: ze zat er al telkens naar de kijken, eerst verbaasd en toen moest ze hard lachen.
Hierna lekkker, en snel gegeten: brood uit de oven met zelfgemaakte eiersalade en een ‘salade’ van tomaat en komkommer. Daarna naar zingen, dit keer met Lotte, Marlous en Linda, Simon was ziek en ging dit keer niet. Normaal is hij de Obruni die alle ‘bijzondere’ taken kreeg, dit keer ik: bidden, een solo stukje in een lied… Daarna nog de Twi-liedjes gezongen, die ik inmiddels beter uit mijn hoofd kan zingen, dan proberen het op papier af te lezen: goed ingeburgerd!
Vrijdagochtend om zes uur: een man die bij onze kamers met ‘hello hello’ ons aandacht probeert te krijgen. Ik was wakker, dus vandaar dat ik het hoorde, maar ik dacht er niet aan om m’n bed uit te gaan. Dat veranderde toen hij aan mijn deur klopte, ik dacht minstens dat er dan misschien iets ergs was, het was ten slotte pas zes uur!
Ik snel m’n bed uit, stond Dominic daar, big smile kijkend of de dag al een paar uur begonnen was, in tegenstelling met mij, haar alle kanten op, pyjama en vast behoorlijk wazig uit mijn ogen kijken.. En er was ook helemaal niks: een briefje van het postkantoor, er is een pakketje voor een van de vrijwilligers die daar opgehaald kan worden. Blijkt maar dat de dag hier op een ander tijdstip begin als dat wij gewend zijn.. Ik ben erna dan ook nog maar lekker een uurtje terug gegaan..
Op iets meer Nederlandse tijd daarna zelf mijn bed uitgekomen voor walking-time, wat ging goed tot Jacob zijn medicijnen kreeg. Gelukkig hadden we daarvoor al lang gelopen en mocht Jacob dus lekker gaan liggen.
Nadat ik met Yaayaa in de snoezelroom was geweest, wilde ik Amma op gaan halen. Onderweg naar school bedacht ik opeens dat het vakantie was.. Automatisme! Wel leuk om lekker lang met Amma te hebben, alhoewel ze bij het ophalen wel weer erg enthousiast was (misschien meer omdat ze daarom van het potje af mocht) maar in de snoezelroom was ze weer erg teruggetrokken…
Met John weer op de computer, die dit keer allemaal nieuwe spelletjes wilde uitproberen. Hij snapte er alleen niet veel van, maar ik vond het wel een goede manier om hem te leren in Engels uit te leggen wat hij wilde. En dat ging best goed, je zag dat hij goed nadacht als hij er niet meer uitkwam, en dan in korte, kromme Engelse zinnen best kon uitleggen wat hij wilde.
Het middageten was ook vandaag weer super vroeg: precies twaalf uur. Half één liep ik met Linda en Marianne richting de markt. Boodschappen voor het avondeten, (alweer) lekker plantane gehaald voor de lunch en samen met Linda en Marlous twee (we hadden tijd zat!) spelletjes gespeeld.
Ook de laatste ‘werkdag-middag’ voor school gewerkt. Hard doorgewerkt, en tevreden met het begin van deze eindopdracht. Daarna naar feeding, waar het eten alweer zo vroeg was, dat Roda Alice alweer eten aan het geven was.
Daarna zelf met de meiden gekookt (Simon is een weekendje weg). Spaghetti bolonege, iets wat we nog nooit gemaakt hadden maar het was goed gelukt! Tijdens het eten werden we gezelschap gehouden door een vleermuis met het heen-en-weer-vlieg-syndroom. Het vloog rondjes, telkens tot een meter van de tafel, precies op de plek waar ik zat, met een schaduw onder hem waardoor het telkens leek of hij tegen me aan ging vliegen: we zaten telkens met z’n alle bijna onder de tafel gebukt! Alle lampen uitgedaan (we dachten dat vleesmuizen daarop af kwamen?!), en uiteindelijk bleef onze vriend gelukkig op afstand. Ik heb het niet zo op vleesmuizen, ze zijn hier toch echt wel groot!
Gezellig nog wat geklets, en een weekendje weg geboekt: een bezoekje aan het Volta meer over drie weekjes, nu al zin in! Nog wat andere telefoontjes naar hostels/hotels/B&B voor mijn vakantie met papa en een overnachting in Accra dat nacht voordat ik vlieg.. Komt allemaal al behoorlijk dichtbij!
Intussen natuurlijk een paar uurtjes verder, maar nog totaal niet moe. Spontaan besluit om samen met Linda naar de spot te gaan. Super leuke en gezellige avond gehad. Bright (die moest ons als Ghanese man, natuurlijk beschermen..) kwam, Rebecca, die ook op PCC werkt was er, en als Obruni maakt je natuurlijk behoorlijk veel nieuwe ‘vrienden’ op een avond..
Een vrouw die kwam vertellen dat ze van me houd, viel bij twee mannen aan de tafel toch wel een stuk anders dan alle huwelijks aanzoeken en liefdesverklaringen van mannen. Een man stond meteen op en liep weg en Bright ging in een behoorlijk stevige discussie met de vrouw in Twi, waarbij we alleen het woord ‘Lesbian’ konden opvangen en het gezicht van Bright konden zien: die had ik nog nooit zo boos gezien..
Homoseksualiteit is hier duivels en wordt niet geaccepteerd. Een vrouw die tegen een andere vrouw hardop uitspreekt ‘I love you’ is al te veel. In Nederland zullen we dan nog snel aan ‘I love you’ in vriendschappelijke zin denken op zo’n moment, maar ook dat komt hier niet in hen op. Toen de discussie afgelopen bleek te zijn en wij aan Bright vroegen wat er gezegd was, was het enige wat wij kregen te horen dat die vrouw helemaal gek zou zijn, ‘don’t mind him, he is crazy’ (Iedereen is in Ghana een ‘He’).
Na een gezellig avond natuurlijk heerlijk eggbread gegeten. Wij nog steeds in ons shirtje, ik had een vestje meegenomen, maar dat was niet nodig geweest. Inmiddels wel gewend aan de temperatuurverschillen tijdens één dag, en dan is 25graden in de nacht alsnog prima. De Ghanezen dachten daar anders over: iedereen had lange broeken aan, minstens een shirt met lange mouwen, maar truien en jassen hebben we ook genoeg gezien!
De volgende ochtend voor Ghanese begrippen laat wakker: half acht. Toch behoorlijk fit na een avondje in een spot. Lekker wat gelezen. Om een uurtje of 11uur een douche genomen, dan is het al lekker wat opgewarmd.
Weer twee keer tijdens het douche dat er opeens Ghanezen de tuin in komen lopen, dat is hier allemaal heel normaal, maar terwijl je onder douche staat, is het toch een beetje raar. De douche is midden in de tuin, en als je van boven af zou kijken is het een slakkenhuis. Je loopt via een gedraaid gangetje naar de plek waar de ‘douchekuip’ is. Ik kan ook makkelijk boven de rand uitkijken, dus je ziet iedereen zo komen. Gelukkig dat ik niet zo preuts ben, ik denk dat je je anders toch niet echt fijn voelt..
’s Middags nog even met Linda, Marlous en Lotte naar Techiman geweest. We hebben geleerd van het pinavontuur en iedereen zorgt nu voor meer dan genoeg geld. En gelukkig was het pinnen deze keer geen probleem. Wel moeten we nu dus altijd naar Techiman, pinnen in Nkoranza is niet meer mogelijk, waarom kan niemand vertellen… Gelukkig is de rit naar Techiman niet ver voor hier in Ghana, in dertig minuutjes ben je er en is het nog steeds een leuke rit. In Techiman zelf ook nog even snel naar de supermarkt gegaan. Pringles gekocht: zelfs hier zijn ze te koop. Voor in Ghana best duur, maar omgerekend alsnog net zo duur als in Nederland. Moeilijk om niet meteen de hele bus op te eten, zo lekker!
Toen we terug kwamen nog lekker rustig aan gedaan en ’s avonds is er heerlijk gekookt door de anderen. Gevulde paprika’s uit de oven. Onder andere mais vanuit de supermarkt, dus dat was weer eens iets anders. Nog gezellig wat geklets, en toen in mijn kamer nog wat gelezen om daarna lekker te slapen.
Ik weet niet wat het was vannacht, maar ik was behoorlijk vaak en lang wakker. Gelukkig kon ik in de ochtend nog lekker rustig aan doen. Nog maar weer wat gelezen, alweer een boek uit! Dit keer een real-life boek over iemand die vrijwilligerswerk heeft gedaan in Oeganda met betrekking tot aids, erg interessant en sommige typisch Afrikaanse dingen die ze beschrijft, komen wij hier ook tegen dus dat is erg leuk!
Tegen elf uur gingen met de meiden op pad, richting de markt om fietsen te huren: we hadden sportieve plannen gemaakt voor vandaag! De mannen keken ons een beetje raar aan toen we kwamen vragen of we de fietsen konden huren, ze vroegen wel drie keer waar we naartoe gingen, maar we kregen vijf fietsen mee: we moesten er tien cedi voor betalen (omgerekend nog geen 4 euro) voor de hele dag!
Enthousiast begonnen we aan onze tocht. Nog meer mensen die ons nakeken, vijf Obruni’s op de fiets is waarschijnlijk nog wel iets specialer dan vijf lopende Obruni’s. Na ruim vier maanden al niet meer gefietst te hebben even wennen, maar dat lag misschien ook wel aan de fiets. Ik gok minstens vierdehands vanuit Europa, de remmen deden het niet geweldig, lange mensen bestaan hier niet dus het zadel stond voor mij wat laag, en versnellingen hadden ze nog nooit van gehoord: fietsen in Ghana betekend fietsen in Ghana..
Al snel ging het prima, we hadden de route gevraagd aan Ineke en die had ons beloofd dat het niet moeilijk kon zijn. Het eerste dorp dat je tegenkomt als je bij de rotonde links gaat. Al snel fietsten we Nkoranza uit, heuveltje afwaarts, dus dat was het moeilijkste niet. Gezellig kletsend, totdat de band van Marianne kapot knalde: en dat hadden we van te voren niet ingecalculeerd.. Toen stonden we in de middel-of-nowhere, wel een mooie omgeving, dat dan weer wel.
We besloten eerst maar wat foto’s te maken, nu we toch niks anders konden. Daarna besloten Marlous en ik vooruit te fietsen. Het dorpje zou maar een kilometer of vijf verderop liggen, dus we dachten dat het ook wel te lopen moest zijn, maar wij gingen even vooruit om dat te checken.
Na een minuut of tien kwamen we Albert en Micheal tegen, care-givers van PCC, super toevallig! Die moesten ‘even’ voor kerst iets regelen en waren drie uur gaan fietsen naar een dorpje om vervolgens iets te vragen en weer terug te fietsen. Ook zij hadden het super warm! Het was begin dertig graden. Helaas konden ze meer dan een leuk gesprekje niet voor ons betekenen.
Nog vijf minuten doorgefietst kwamen we het bord van het dorpje tegen. Linda gebeld dat het wel te lopen moest zijn, aangezien ze inmiddels ook al even lopend die richting in waren gelopen. En dat bleek, want even wachten (in de schaduw met water!!) en ze waren er al.
In het dorpje zagen we wat mannen lopen, een goede kans om voor de fiets te vragen. En al snel werden we het dorpje in meegenomen. Erg leuk om te zien. Het is een erg klein, schattig dorpje. Allemaal kleine hutjes van klei met hout, vrouwen druk bezig met koken en alle kinderen kwamen zwaaiend achter ons aan.
Bij het huis van een van de mannen aangekomen, kregen we zo een andere fiets in onze handen gedrukt: zij gingen de fiets wel even voor ons maken en tot die tijd mochten we de fiets van de man lenen. Super aardig, echt iets van de Ghanese cultuur, iedereen helpt elkaar, zelf in zo’n klein dorpje waar ze echt niet veel hebben wordt je meteen geholpen!
We konden de trip weer vervolgen, iets langer erover gedaan, maar een super leuke toevoeging om het dorpje te hebben gezien. We kwamen bij een super lange afdaling, waaraan we begonnen, lichtelijk eng met niet echt goed werkende remmen, maar het ging prima. Helaas duurde het eindeloos en kwamen we er op die manier achter dat we veel te ver van het dorpje waren. Terug de berg weer op, lopend dit keer, fietsen was écht niet mogelijk.
De weg gevraagd, en toen wisten we gelukkig meteen waar we naartoe moesten. Bij het pad waar we in moesten, zagen we de jongens met gemaakte fiets al aankomen, die keken wel even raar dat we nog steeds zo dichtbij het dorpje waren, maar we waren nu dus wel goed.
Een stijl zandpad af. Het heeft gisteravond geregend, waar we nu erg blij mee waren, want het zand was gelukkig hard. Alsnog niet perfect dus zo langzaam mogelijk richting de waterval, die we al konden horen.
De waterval was super mooi, ook mede dankszij de regen gister, want er was daarom veel water. Ook de omgeving was erg mooi. Heel veel groen, lianen die van boven naar beneden hangen, rotsen waar je overheen kon lopen, en je kon zelfs tot aan de waterval (eronder zelfs als we zouden willen) komen. Echt heel leuk!
Een mooie plek vlakbij de waterval uitgezocht waar de ons kleedje neerlegde: tijd voor een picknick. Cake, pannenkoeken, creakers met eiersalade en nootjes, aan luxe geen genoeg. Ondertussen een spelletje gespeeld, dus we hebben een super middag gehad.
Tegen half vier weer richting de fietsen, die daar prima zonder slot voor uren kon staan. Er waren ook geen andere mensen gekomen in de tijd dat wij er waren, maar we hadden er geen zicht op. Dat zou je in Nederland toch niet zo snel doen, weer een pluspunt van dit land.
Toen pas merkte we hoe moe we eigenlijk al waren, slenterend liepen we tegen de berg omhoog om onze fiets te pakken. Het eerste stuk van het zandpad was niet te fietsen, later stapte we, toen al vermoeid, toch de fietsen op.
Toen ik uiteindelijk zat ging het gelukkig wel goed, maar het was behoorlijk pittig! Heen hadden we alleen maar berg afwaarts en bergen veranderen niet tijdens de dag: nu was het klimmen, klimmen, klimmen.
Ondanks dat het inmiddels zo tegen vier uur was, was het nog tegen de dertig graden. Doorzetten tot je denkt dat je bijna omvalt, en dan toch de hele berg op kunnen fietsen, echt een super gevoel. Als koprijder (dat mag natuurlijk ook wel even benoemd worden!) heb ik de hele route van een uur lang kunnen fietsen. Prachtige omgeving (niet dat ik altijd tijd had om rustig om me heen te kijken..), super om daar op een fiets te zitten!
Terug thuis gekomen moe maar meer dan voldaan. Snel onder de douche om lekker af te koelen, en toen after-sun: ik lijk op dit moment net een kreeft! Super dom, maar ik heb me in al deze maanden, op de vakantie na, niet hoeven insmeren, dus ik heb er geen seconde aan gedacht en ik voelde het ook nog niet.. Hopelijk trekt het mooi bruin weg.
Alweer een super weekend achter de rug, de tijd vliegt voorbij: over een maand ben ik alweer in het koude kikkerlandje! Zo nog wat eten als dat er nog bij past na al het lekkers van vanmiddag en dan languit op mijn bed: nagenieten en uitrusten voor een nieuwe week!