Een nationale feestdag, kippenavonturen en koorst

Maandagochtend begon met een felle wind en veel regen, het deed me denken aan het weer in Nederland, want zoals dit hadden we het hier nog niet gehad. Walking-time ging dan ook niet door: als het regen ligt hier alles stil en wordt er gewacht tot de regen over is. Grappig is het hier om te zien dat dan alle Ghanese met vlechten in het haar plastic over hun hoofd binden, om die vlechten te maken wordt hier veel nep-haar gebruikt, en dat nep-haar zal door de regen overal behalve netjes in de vlechten blijven, dus loopt iedereen met een plastic zak op hun hoofd.
Vandaag was het programma sowieso al iets anders, want het was een nationale feestdag. Zoals ik het heb begrepen was de oude president die dag jarig, dus alle kinderen hoefden niet naar school. Er werd hier op PCC het programma van de vakantie gedraaid.
De regen werd inmiddels een stuk minder, dus we konden starten met ons programma, het was die ochtend gezellig in de snoezelroom, alle vrijwilligers gingen, als het kon met het kind, natuurlijk lekker droog zitten! Verder was het vandaag voor het eerst dat Yahillaw hardop lach geluidjes maakte en zijn arm, die normaal altijd voor zijn gezicht zit, naar beneden hing. Goed teken dacht ik zo!
Door de vele wind en regen liep ik al de hele dag met een trui aan, als je hier normaal de 30 graden met zon gewend bent, kan dat met zo’n 20 graden, wind en regen prima. Maar toen in de siësta de zon opeens weer ging schijnen, werd het binnen een paar minuten opeens wel heel warm! Trui dus snel uit, en verder met shoppen, want we hadden een nieuwe ‘winkel’ gevonden die heel veel hele mooie stof had. Ook ik heb een nieuwe stof gekocht, dit keer om er een broek van te laten maken, ik ben benieuwd!
De rest van de dag is de zon blijven schijnen, dus kon het programma gewoon doorgaan, de middag ging weer prima, laatste special attentions gedaan en het zwembad mee in gegaan, een beetje afkoeling kon toen geen kwaad meer! Na het eten geven zelf weer lekker soep gegeten en nog wat gekletst met de anderen vrijwilligers en toen was de eerste dag van de week alweer voorbij, tijd om naar bed te gaan!
Vandaag gingen de kinderen weer gewoon naar school, dus ze liepen weer allemaal in hun schooluniformpjes tijdens walking-time. Vannacht is een van de twee ezels overleden, die lag gewoon langs de route van walking-time, raar gezicht! Ik dacht eerst dat hij sliep, de ezel was namelijk al een week behoorlijk ziek, en we hadden al verschillende keren gehoord dat hij waarschijnlijk dood zou gaan, maar toen hij daar dus echt dood lag, denk je toch eerst nog even dat hij slaapt, maar niet dus. Nu loopt de andere ezel zielig en alleen de vaste rondjes die ze altijd samen liepen over het terrein.
Amma stond deze dag al bij de poort bij PCC te wachten in plaats van bij school, toen ze mij zag begon ze helemaal te juichen: super! Na de special attentions is er feeding-time. Om 12 uur begint feeding-time hier, maar om 12 uur is ook de school afgelopen en dan moeten die kinderen nog hier heen lopen. Het was weer even wennen aan hoe rustig het dan is tijdens het wachten op het eten zonder al de kinderen die naar school gaan.
In de siësta mijn was gedaan, als ik thuis kom zal de wasmachine wel weer een luxe zijn! Nu is het hard werken, en vooral hard doorwerken als je veel was hebt om dat een beetje snel allemaal goed te wassen. Tijdens het wassen begon het ook te regen, dat was even raar, omdat ik het duidelijk hoorde regen, maar ik werd niet nat, er staat hier bij de huisjes namelijk zo’n grote boom die ook boven de plek komt waar ik aan het wassen was, dat ik gewoon droog door kon blijven wassen, toch makkelijk zo’n natuurlijk afdak!
Tijdens pool-time genoten van een mooi schouwspel: kippen vangen. Een mevrouw die hier in de keuken werkt en twee van de oudere jongens hier van PCC die als gekken achter dezelfde kip (natuurlijk een groot en dikke kip) aanrennen. Dit ging behoorlijk goed na waarschijnlijk al heel veel oefening, en uiteindelijk leek de kip behoorlijk ingesloten te zitten, dus de drie rennen er in een grote vaart allemaal naartoe, vallen allemaal over elkaar heen en de kip rent er vrolijk en heel hard vandoor! Gelukkig konden ze er zelf (en iedereen bij het zwembad) ook heel hard om lachen!
Een andere kip was die dag een stuk minder bang, tijdens het eten kwam er telkens eenzelfde kip óp het tafeltje van de rolstoel van Alice zitten, Alice leek hier niet heel bang van te worden, maar ik was degene die de kip –telkens- weg moest jagen en het iets minder leuk vond, ik kon hem gewoon aanraken terwijl ik hem weg moest duwen, deze kip had duidelijk nog niet in de gaten dat de kippen hier als lekker eten worden gezien …
En na het eten was toen ook deze dag alweer voorbij! Zelf nog heerlijk gegeten dankzij chefkok Simon (een andere vrijwilliger die heel lekker kan koken!) en toen ben ik weer lekker op tijd mijn bed ingegaan!
Woensdag begon met een zoektocht naar Jacob, normaal zie je je eigen kindjes altijd wel snel, maar nu kon ik hem niet vinden. Na even navragen bleek Jacob naar Kumasi te zijn, een grote stad op, als je geluk heb, zo’n 3 uur rijden. Hij ging daarnaartoe voor een behandeling van zijn ogen, super goed dat ze daarvoor goede hulp iets verder weg zoeken!
Niet helemaal fit mijn bed uitgekomen, dus heerlijk thee gemaakt, eigenlijk heel makkelijk en lekker om te maken, maar ik had het nog nooit gedaan, dus dat was een extra’tje deze ochtend, samen met een stuk fruit voor de extra vitamientjes ging ik er weer vol goede moed tegenaan.
Vandaag weer een lachende Amma in de snoezelroom, ze kan zo van de muziek genieten, echt heel leuk om te zien. Hoe erg Amma van de muziek kan genieten, kan ik er echt van genieten om met Theresa in de schommel of hangmat te zitten, vandaag ook een grote glimlach op haar gezicht toen we op de schommel gingen zitten, dus dat was dubbel feest.
Om 11 uur vandaag gingen we naar de Shaloum Special School, de school waar de kinderen van PCC ook naartoe gaan, voor een rondleiding. De man die dit deed, kende Ellen en ik van de begrafenis, dus hij wilde het meer dan graag voor ons doen.
Daar ben ik opnieuw behoorlijk geschrokken van wat ik zag. Het is super dat er een plek is waar deze kinderen naartoe kunnen en iedereen heeft natuurlijk de beste bedoelingen, maar het is een wereld van verschil tussen de speciaal scholen in Nederland en hier.
De school word gesubsidieerd door de regering van Ghana, PCC gesubsidieerd door giften van mensen, daarom is het al een heel verschil qua huisvesting. Doordat we de school nu hebben gezien, hebben we eigenlijk nu pas door dat wij ons toch wel een stukje luxe Ghana bevinden binnen de muren van PCC. Sommige oudere kinderen die verantwoordelijk genoeg zijn, hebben een eigen huisje, anders hebben ze een ruimere ruimte waar ze met ongeveer vier kinderen en een care giver slapen.
Dit zijn de kinderen die zijn verlaten door de ouders, natuurlijk ontzettend traumatisch, maar je wordt hier dus goed opgevangen. Als je niet in Nkoranza woont, maar wel naar de special school moet, is de regel van de regering dat je daar moet wonen als kind en in de vakanties mag je dan weer terug naar ouders.
Er wonen totaal 57 kinderen op het terrein bij de school, en het is dus vergelijkbaar met PCC: een plek waar gehandicapten kinderen (of kinderen met een laag IQ) onderdak en een dagprogramma aangeboden krijgen.
Maar wat ik al zei, dan is PCC wel het luxe Ghana, en is de special school de realiteit. De kinderen slapen op slaapzalen, waar ik toch wel heel erg van schrok omdat ik niet eens snapte of er op elk bed wel geslapen werd of geslapen kon worden door hoe dat bed eruit zag. Voor de totaal 20 meiden zijn er twee zalen en één vrouw die voor alle kinderen moet zorgen, hetzelfde voor de 27 jongens: twee zalen een één vrouw die zorgt voor de verzorging van al deze kinderen, onvoorstelbaar…
De klasruimtes zagen er wel goed uit, het was pauze, dus hoe de lessen gegeven worden weten we helaas niet nog, maar we waren uitgenodigd om ook nog eens te komen kijken als er les gegeven werd. Ook houden ze rapporten bij van elk kind en zitten de kinderen op niveau ingedeeld: ‘de kinderen die een beetje konden tellen bij elkaar tot de kinderen bij elkaar die met een naald overweg konden’.
Ook hebben we gekeken waar de leraren wonen, want ook deze gaan niet naar huis als ze verder weg wonen dan Nkoranza. Dit was het oude schoolgebouw: een kleiner gebouw, want de school was inmiddels behoorlijk gegroeid. De vrouwen van de leraren woonde daar ook, en er was voor hen een plek waar ze op weeggetouwen werkten, ik vond de plek er persoonlijk wat eng uitzien, de ramen waren een soort dichtgespijkerd en het was klein en laag. Ook begreep ik eerst totaal niet dat het de vrouwen van de leraren waren, want ze zagen er voor mij op het eerste gezicht uit alsof ze vijftien jaar waren, of dit echt zo is of dit maar leek, weet ik eigenlijk nog steeds niet.
Behoorlijk geschrokken van wat ik had gezien, over vooral het verschil in voorzieningen tussen de twee toch wel vergelijkbare plekken PCC en de school met het grote verschil waar het geld vandaan kwam, gingen we weer terug.
In de siësta ben ik gaan slapen, nog steeds niet fit en de indrukken van daarvoor even verwerken. Toen weer door met mijn special attentions. De special attention met Daniel ging super goed. Hij luistert de afgelopen dagen super goed en is al een paar dagen op tijd. Vandaag liep hij hand in hand (een jongen van een jaar of 12) druk pratend en lachend met mij naar de goede plek: super lief. Ook gaat het lezen goed, hij lijkt zich steeds beter iets langer te kunnen concentreren. Daarnaast stelde hij vandaag zelf voor de tijd te verzetten, zodat hij voortaan ook op tijd bij de workshop kon zijn, voor iemand die moeite heeft afspraken na komen en lekker zijn eigen programma wilt volgen, vond ik dit een héle grote stap in de goede richting! Dit heb ik dan ook meteen in de meeting die we erna hadden kunnen regelen, fijn!
Tijdens pool-time weer even met de harde en rare werkelijkheid van sommige kinderen van PCC geconfronteerd. Kojo Joseph zat al een tijdje op mijn schoot, toen hij even op de grond ging zitten. Dit is gewoon normaal, dus ik dacht er helemaal niet over na. Totdat hij even later weer op mijn schoot ging zitten, met handen vol poep wat hij aan het eten was. Even helemaal verbijsterd in shock: wat nu? Twee tellen later kon ik bedenken dat ik hem natuurlijk naar de kraan moest brengen om zijn handen te gaan wassen en hem op deze manier duidelijk maken dat dit niet hoort. Deze jongen heeft een zware jeugd gehad en een tijd in een bos gewoond, waarschijnlijk soms dagen niks anders kunnen eten dan zijn eigen uitwerpselen, en dan weet je uiteindelijk niet beter…
Daarna was het al snel feeding-time, en konden we zelf gaan koken. Ik zou die avond spaghetti maken, maar tijdens het klaarmaken, voelde ik me opeens wel heel beroerd worden, de hele dag ging al niet perfect, dus ik besloot maar meteen naar bed te gaan, gewapend met een emmer naast mijn bed..
Die nacht veertien uur geslapen, het ging niet perfect maar ik besloot om te proberen hoe het zou gaan. Precies toen ik bij walking-time aankwam, probeerde Jacob weg te rennen van de care-giver waarmee hij de 30 minuutjes ervoor (walking-time totaal duurt maar liefs een uur!) loopt, perfecte timing om hem over te nemen dus. Ik snapte met elke zin wat hij bedoelde en ook de ‘ik tel tot drie en dan..’ werkt nog steeds.
Helaas had ik tijdens het lopen al door dat het toch eigenlijk nog helemaal niet goed ging, en tijdens het wachten op het eten, snapte ik al niet meer waarom ik had bedacht dat ik het wilde proberen, ik voelde met hondsberoerd, snel Wendelien gevraagd om mijn feeding-child te voeden, de care-giver van Alice op de hoogte gesteld, en direct mijn bed weer ingegaan.
De hele dag heb ik eigenlijk geslapen, af en toe werd ik een beetje wakker, maar in staat om uit mijn bed te gaan om iets te doen, voelde ik me absoluut niet. Patricia, die ons tijdens de vrijwilligers-meeting elke week ook begeleid, kwam die dag nog even langs om te vragen of ik medicijnen nodig had, maar ik was blij met mijn eigen medicijnen, veilig uit de Nederlandse kruidvat.
Ook in de nacht nog genoeg slaap om een goede nacht te slapen, bij het wakker worden in de ochtend was er alleen helaas nog niks veranderd aan hoe ik me voelde: nog steeds heel erg beroerd, alles wat ik binnen probeerde te krijgen viel verkeerd, overal pijn tot in mijn kaken aan toe en bij elke slik die ik deed leek er schuurpapier in mijn keel te zitten: goed ziek dus..
Deze keer besloot ik dus slim om gewoon meteen in mijn bed te blijven liggen, maar ook de andere vrijwilligers konden rustig aandoen: het regenende, al behoorlijk lang en heel hard, alles lag dus stil. Achteraf hoorde ik zelf dat de kinderen die dag niet eens naar school zijn geweest: regen is regen en dan doen Ghanese helemaal niks behalve wachten tot de regen stopt, dus zelfs niet naar school.
Deze dag naast de normale aspirientjes, paracetamollen, vitamine pillen ook begonnen met O.R.S, met de pijn in mijn keel dacht ik wel genoeg water te drinken en dus genoeg vocht binnen te houden, maar dat valt dan waarschijnlijk toch vies tegen, zeker als alles er nog eens twee keer zo snel ook weer uit komt … En tenslotte had ik het toch mee, dus dan ook maar gebruiken. Helaas is de nog een beetje aanlokkelijke ‘sinaasappelsap-smaak’ na inmiddels vijf weken met eigenlijk alleen maar water drinken, absoluut niet de reden waardoor de nog een keer O.R.S. wil nemen.
Inmiddels had ik nog steeds amper iets gegeten, dus opnieuw weer eens proberen wat brood te eten, dat viel nog steeds helemaal verkeerd, dus opnieuw slapen om m’n lichaam maar weer wat rust te gunnen.. Later de ochtend toch maar besloten om uit mijn bed te komen, na al die uren achter elkaar, vond mijn rug dit bed ook niet meer lekker liggen, dus schoven we een bed op: het andere bed in mijn kamer die ik als ligstoel gebruik, even anders zitten in een bed zonder tent (als muggennet) eromheen.
Inmiddels kon ik helaas geen uren achter elkaar meer slapen, dus wisselde ik het slapen af met lezen en sudoku’s maken. Ondertussen ook nog een keer mijn visumpapieren moeten invullen. Heerlijk luxe: het verlengen van je visum wordt voor je gedaan, maar ik moest wel zelf de papieren invullen en op tijd inleveren, omdat nu iedereen rond dezelfde tijd het visum moest verlengen, was iedereen nu op mij aan het wachten omdat ik sliep toen zij het ingevuld hadden. Gelukkig was het een stuk meer ontspannen dan mijn avontuur in Nederland bij de ambassade, en was het binnen een paar minuten ingevuld, dus kon ik daarna weer lekker mijn bed in gaan!
Die middag schrok ik wakker van een hoop kabaal bij mijn raam aan de achterkant, die muur is grenzend aan een stuk met allemaal hoge bosjes en bomen, dus daar komt nooit geluid vandaan. Even later hoorde ik het gekrijs van een geit, hadden ze precies bij mijn raam een geit te pakken gekregen: het leven gaat gewoon door, dus er moet gegeten worden..
Gelukkig voelde ik me nu iets beter toen ik wakker werd, dus ik besloot een stuk uit mijn boek te lezen, een spannend real-life verhaal over een adoptie, erg interessant! Zo interessant dat ik hem de laatste 100 pagina’s ook echt niet wilde neerleggen, en precies bij het lezen van de laatste letter viel het licht uit: stroomstoring, perfecte timing!
Even later stond Daniel opeens voor mijn deur: om te vragen hoe het ging, wat ontzettend lief. Als je ziek bent, voel je je namelijk opeens wel heel ver weg van thuis … Dus als ik me nog niet iets beter voelde, zou ik me vast hierdoor iets beter zijn gaan voelen!
Deze middag langzaam iets gaan eten, en ook dat ging steeds iets beter, kleine stukjes met veel tijd ertussen kon mijn maag weer hebben. De dag geëindigd met wat noedels (en dat op vrijdag-pannenkoeken-dag…) en toen weer heel erg op tijd naar bed.
Die nacht minder goed geslapen, vaak langer wakker, maar dat kwam eerder omdat ik al zoveel geslapen had de afgelopen dagen dan dat ik me heel beroerd voelde, dus ik vond het allang goed. Af en toe een sudoku en dan lijkt het al snel minder lang te duren.
De volgende ochtend was ik om zes uur wakker, redelijk fit stapte in mijn bed uit, helemaal opgelucht dat ik wel kon zeggen dat ik weer helemaal beter was, want anders hadden ze me vandaag mee genomen naar het ziekenhuis om malariapillen te halen, goed dat ze dat doen, maar ik was blij dat het bij mij beter ging en daarom dus hoogstwaarschijnlijk geen malaria is geweest en ik er dus, als ik me in het weekend nog wat rustig hield, weer helemaal vanaf was!
Dat heb ik dan ook gedaan, ‘s ochtends begonnen met het maken van wat sudoku’s (werkt wel heel verslavend!). Daarna heb ik Eric gebeld: een man van het internetcafe, we konden hier allemaal ons skype niet meer gebruiken, en we wisten dat hij dit kon oplossen. Ghanezen aan de telefoon is bijna zo onverstaanbaar als praten met Chinezen, maar ik begreep dat hij naar PCC zou komen om het op te lossen: wat een service! Binnen het uur, zoals de afspraak, maar verbazend want het was toch echt een Ghanees, en dan kan het zo drie uur later worden zonder verontschuldiging, stond hij op de stoep.
Het bleek bij mij nog iets ingewikkelder probleem te zijn omdat mijn laptop windows 8 heeft, namelijk helemaal nieuw voor Ghana! Ik keek ervan op hoeveel en hoe snel hij alles toch leek te snappen, en dat met allemaal Nederlandse omschrijvingen. Uiteindelijk heeft hij het dus bij ons allemaal geregeld, dus weer helemaal blij!
Daarna gingen alle andere vrijwilligers allemaal weg, maar omdat er een wandeling van zo’n vier uur op de planning stond, ben ik lekker thuis gebleven, want zo goed om meteen vier uur te gaan wandelen voelde ik me toch echt nog niet.
Toen had ik dus heerlijk het rijk voor me alleen en heb ik lekker rustig aan gedaan. Uiteindelijk rond de middag voor het eerst in vier dagen weer naar de markt gegaan, dat was wel weer heel leuk! Ook wel weer heel warm..
Daarna de hele middag weer heerlijk rustig aan gedaan en plannen gemaakt voor als mama hiernaartoe komt, want dat gaat al aardig opschieten. Met mijn ervaring met mijn telefoongesprek van vanochtend, ook deze middag dapper te telefoon gepakt en wat reserveringen gemaakt. Dus nu is mama er klaar voor, haar visum en inentingen zijn geregeld, en heb ik alles geregeld om haar te kunnen ontvangen! Ook meteen plannen gemaakt voor als papa komt, want ook dat duurt nog maar 88 dagen, de tijd vliegt en het is toch wel heel leuk om plannen te maken.
Die avond heeft Esther, een care-giver, voor ons gekookt, typisch Ghanees: fufu. Het was heerlijk, maar ik weet eigenlijk niet goed hoe ik kan uitleggen wat het is. De ingrediënten die erin zitten die wij ook kennen zijn tomaten, vis en vlees. Helaas viel het niet goed, dat had ik natuurlijk kunnen verwachten. Fufu is normaal al zwaar verteerbaar, en nu at ik al een paar dagen amper iets…
Die avond toch nog lang buiten gebleven om te ‘hartenjagen’, weer wat afwisseling in de spelletjes, en een nieuw spel kon ik natuurlijk niet weigeren! Tijdens het spellen hoorde we nog opeens een heel hard geluid van een insect, dus wij waren aan het zoeken naar een heel groot insect, zien we opeens dat het komt van een heel klein soort bij-achtig beest, vanaf nu schrik ik dus niet meer van insectgeluiden!
Na het spelletje toch maar snel mijn bed ingegaan in de hoop dat het echt de fufu was, en inderdaad de volgende ochtend was er niks meer aan de hand! Toch een heerlijk slome zondag: niks op de planning. Iedereen is nu een beetje ziek, zwak of misselijk, dus iedereen doet lekker rustig aan. Voor mij prima, dan hoop ik dat ik morgen weer helemaal 100% fit ben om een nieuwe week te starten!
Ik vind het ook heerlijk om een beetje te rommelen, het voelt inmiddels helemaal als thuis. Vandaag was het behoorlijk warm dus ook heerlijk om gewoon lekker buiten te zitten en te genieten van het feit dat je je thuis voelt in zo’n ver en mooi land.
Het douche was misschien nog wel het hoogtepunt van vandaag: onze douche is buiten, als je naar boven kijkt zie je alleen maar groen en vandaag de strak blauwe lucht. Precies op mijn gezicht scheen de zon, dan is zo’n koude douche met natuur-uitzicht en natuurgeluiden toch wel echt perfect. Heerlijk genieten in mijn eigen thuis, ik mag ook na deze week dus echt niet klagen!