Stroomstoringen, werkoverlegen en de mooiste plek

Deze maandag begon met allemaal enthousiaste kinderen tijdens walking-time: Albert en Jeannette zijn vanuit Nederland hier op PCC aangekomen. Het was mooi om te zien dat zoveel kinderen ze meteen herkende en allemaal heel enthousiast naar ons toekwamen om te vertellen dat papa en mama aangekomen waren.
Voor Jacob, mijn walking-child, gold hetzelfde: lopen met Albert of niet lopen. Helaas heeft Albert geen 80 handen, dus kan niet iedereen met hem lopen. Daarom rende Jacob teleurgesteld weg, ik erachteraan: goede ochtend gymnastiek!
Amma was deze dag voor het eerste ín een klaslokaal bij de school, dat was dus even zoeken. Ik vroeg het aan de leraren, die wijzen me verschillende klaslokalen aan waar ik kon gaan kijken, uiteindelijk was ze, natuurlijk, in de laatst mogelijke optie. Gelukkig werd mijn zoeken beloond door een heel enthousiaste Amma.
Na de ochtend waarin de special attentions allemaal weer prima gingen, ben ik in de Siësta naar de markt gelopen. Ellen was ziek, veel waren een beetje ziek en zwakjes, gelukkig was ik echt weer helemaal beter wakker geworden vandaag! Maar dit betekende natuurlijk dat iemand anders de maandag-soep-dag taak moest overnemen. Als ik terugkom in Nederland denk ik dat ik opeens veel meer kan koken en veel meer zelf ga koken.
Ook de middag ging weer helemaal goed, de laatste dagen van vorige week natuurlijk geen special attentions gegeven, maar het went weer heel snel en het was weer leuk met de kinderen. Na het programma, ben ik de soep gaan maken, prima gelukt dus lekker gegeten!
Na het eten hadden we een stroomstoring, omdat het hier tussen zes en half zeven helemaal donker wordt, was het meteen super donker: je ogen moesten zelf even wennen om de grote dingen te kunnen onderscheiden. De sterren waren wel heel duidelijk te zien, dat was een mooi gezicht! Gelukkig deed de stroom het redelijk snel weer, dus konden we weer op de makkelijke manier richting ons bed.
De volgende ochtend wilde Jacob weer niet lopen, nu vond ik het minder leuk om weer achter hem aan te rennen, maar toen ik dit uitlegde en hem vertelde hoe ik het wilde, luisterde hij weer goed, dus dat is heel goed!
Tijdens het ontbijt dit keer melk met cornflakes gemaakt, lekker! Zeker omdat we eigenlijk altijd wit stokbrood eten, lekker maar dit was toch wel even genieten na zo’n lange tijd. En heel makkelijk, je kan hier geen kant en klare melk kopen, maar wel melkpoeder waar je dan water bij moet doen, cornflakes er ook bij, en klaar.
Amma was deze keer weer in het lokaal, alleen helaas niet in hetzelfde lokaal. Dit keer duurde het maar liefst tien minuten, met hulp, om haar te vinden, want de docenten hadden deze keer toch ook geen idee waar ze zou kunnen zijn. Gelukkig dus wel gevonden, dus snel naar PCC om nog een beetje tijd over te hebben voor de special attention. Gelukkig hebben we in de ochtend ook altijd een pauze tussen half elf en elf, dus dan kan je daarna weer goed op tijd beginnen en loop je weer op schema.
Bij feeding-time die middag kon Alice al vroeg eten omdat ze soms rijst eet in plaats van het eten wat voor alle kinderen wordt gemaakt. Toen ze klaar was bracht ik haar naar de siësta room en kon ik naar huis. Bij het huis van de kinderen vlak bij ons huis, zag ik toen een jongen helemaal in tranen. Ik zag niet goed wat er aan de hand was, dus ik liep naar hem toe: hij blijf maar huilen en ik snapte totaal niet wat er was. Ik besloot na een tijdje maar rond te gaan lopen met hem, misschien werd hij daar rustiger van. Onbewust liep ik richting de waslijn, daar stopte hij met huilen: zijn normale kleren hingen daar, en de lijn was veel te hoog voor hem! Snel zijn kleren gewisseld, en toen kon ook hij naar feeding-time, ik liep dus weer verder, toen ik me nog een keer omdraaide om te kijken of hij wegging, zie hij nog ‘byebye’ en hij zwaaide zo schattig dat ik hem natuurlijk niet alleen kon laten gaan. Dus is hij als vliegtuig naar de feeding-place gegaan, dat was leuk!
In de siësta was het behoorlijk warm om naar de markt te lopen, het regent steeds minder, het echte regenseizoen loopt richting het eind, en dat is dus wel te merken. Vooral als de zon ook echt schijnt, voel je het goed. Voordeel dat is misschien nog wel bruin ga worden!
In heb in het dorp mijn nieuwe broek gehaald, na een kleine aanpassing ben ik er helemaal blij mee, hij zit lekker en ik vind hem erg leuk! Nog rijst gehaald op de markt en weer terug gegaan. Dinsdag is tegenwoordig mijn studiemiddag, want hele dagen een programma draaien en daarnaast mijn opdrachten maken, bleek al snel niet haalbaar meer. Tijdens deze studiemiddag een overleg met Jeanette gehad, een fijn gesprek die de volgende dag werd doorgezet omdat de tijd te kort was.
De pastor was namelijk weer in het dorp, dus ook bij ons op PCC was er weer een kerkdienst. Er werd weer veel gedanst, misschien nog wel meer als vorige keer, de kinderen waren weer net zo enthousiast als de vorige keer en ook ik zat weer te genieten. De jongen van vanmiddag leek me goed te herkennen en kwam telkens weer op mijn schoot zitten, echt een lief jongentje is het!
Na de kerk de kinderen nog eten gegeven, toen lekker een douche genomen. Omdat het iets later was door de kerkdienst, was het al wat schermering. De douche is natuurlijk buiten, en de vleermuizen vlogen dan ook vlak boven mijn hoofd, mooi gezicht!
De volgende ochtend goed op tijd richting walking-time, want Wendelien vertrok richting Mole Park en die wilde we natuurlijk graag uitzwaaien. De taxi was mooi op tijd, dus we konden haar samen met de kinderen uitzwaaien.
Daarna rende Jacob alweer weg, net als de andere keren blijft hij dan minuten lang rennen over heel PCC om daarna op de grond te gaan liggen om niet meer op te staan. Dit keer vroeg ik me toch echt af of er niks anders aan de hand was, ik liet hem dus gewoon liggen en wachtte tot hij zelf weer zou opstaan. Dit duurde lang, maar uiteindelijk kwam hij zelf naar me toe en konden we weer verder lopen.
Woensdag is altijd de dag van de vrijwilligers-meeting, dit ging weer goed. Het voorval van de afgelopen dagen van Jacob voorgelegd en toen een goede oplossing gekomen samen. Daarna meteen door naar Jeannette om ons overleg te kunnen afronden, ook dit ging goed en was een fijn gesprek.
Als je bij de feeding-place bent, denk je dat je door al het geschreeuw van de kinderen niet kan missen dat het eten er is, maar door ons overleg hebben we dat helemaal gemist en kwamen we dus te laat, gelukkig was het geen probleem!
Daarna weer zelf gekookt, weer een nieuw, makkelijk maar lekkere studentenmaaltijd. Toen weer een stroomstoring, deze duurde alleen langer, dus was het al tijd om naar bed te gaan. In mijn kamer was het echt pikdonker, ik kon helemaal niks zien, op de tast uiteindelijk in mijn bed gekomen, maar dat was toch een rare ervaring om gewoon hélémaal niks te kunnen zien.
De donderdag begon weer met een wegrennende Jacob, in de meeting hadden we het daarover gehad, en als het zou gebeuren, zou ik met Theresa gaan lopen. Die kwam ik al snel tegen, dus heb ik deze ochtend met Theresa gelopen. Daarna weer heerlijk cornflakes gegeten, want dat was de vorige keer toch wel heel lekker!
Deze dag voor het eerst met Yahillaw buiten de poort gaan lopen, hij is bijna blind dus kan er waarschijnlijk helemaal niks van zien, maar ik genoot van het uitzicht en de nieuwe omgeving. Normaal loop ik nooit die kant op, want alles waar wij moeten zijn is linksaf als je de poort afloopt, dus het was leuk om het te zien.
In de siësta weer naar de markt gegaan, waar we heel veel boodschappen hadden gehaald voor het avondeten, dus dat was dit keer zwaar én warm om weer terug te lopen. Terug snel gegeten en opzoek naar Daniël. Die heeft een fit gehad deze week en was nog steeds niet de oude, dus deze week geen special attentions met hem gehad zodat hij goed tijd had om uit te rusten.
Tijdens pool-time een meeting met Jeannette en de andere vrijwilligers met wat belangrijke en algemene zaken die we moesten doorspreken, dus het was een week vol overleggen, gelukkig ging ook deze weer goed en een paar verhelderende dingen kunnen bespreken. Ook deze keer waren we nog niet klaar, want het eten was vandaag een kwartiertje eerder, en deze keer hoorde we het schreeuwen wel dus gingen we eten geven. Het eten was dus ook lekker vroeg klaar, daarom snel een douche genomen voor het donker werd, daarna weer gekookt en vroeg naar bed gegaan, ik was behoorlijk moe na deze drukke dagen.
Vrijdagochtend begon met weer typisch Ghanees avontuur, bij het omhoog lopen kwamen we zo langs de plek waar ze twee geiten aan het bereiden waren. De eerste keer dat we langs liepen, met kop eraan, één naast het vuur de andere erop, een uur later, de andere op het vuur, na het eten, weer dertig minuten later, beide zonder kop op het vuur. In de pauze erna waren ze kleinere delen aan het garen, en weer dertig minuten later stond er een grote schaal vol kleine stukjes vlees. En drie keer raden waar die stukjes vlees die avond lagen …
Deze ochtend moest ik Paayaw naar school brengen na zijn special attention. In het begin bracht ik hem altijd naar school, maar ik had een paar kinderen omgewisseld, en toen kwam het zo uit dat ik hem niet meer hoefde te brengen. Deze dag was er een apart programma met sportactiviteiten, dus kon ik hem eerder brengen. Amma was al naar de activiteiten, en als dat zo was, ging mijn special attention niet door. Ik kon toen even snel een belangrijke email sturen, internet deed het vandaag gelukkig weer, maar die heeft het een paar dagen heel slecht gedaan en dan is een email sturen echt te veel gevraagd.
Daarna met Theresa naar de hangmat gegaan. Meestal is ze zittend aan het rondkijken, nu keek ze me even heel duidelijk aan, wat ze eigenlijk nooit echt doet, en kwam ze tegen me aan liggen. Het leek bijna of ze even keek of het mocht. Dus vandaag lekker samen schommelde in de hangmat gelegen.
Met Yahillaw vandaag tijdens het lopen even in de kerk gaan zitten, dit is een mooie plek onder bomen en dus met veel schaduw, ik had een zachte knuffelbeer en een muziekbal meegenomen, hij vond het interessant om zelf vast te houden, en leek het dus leuk te vinden!
In de siësta lekker rustig aan gedaan en hier gebleven. Er was nog tonijn, dus ik heb heerlijke tonijnsalade gemaakt en op mijn brood gedaan, ook zeker iets om te onthouden! In het middagprogramma kwam er een fotograaf langs om foto’s van mij en van mij samen met wat van mijn ‘eigen’ kinderen te maken, ben erg benieuwd naar de foto’s!
Na het dagprogramma, met mijn laptop bij het restaurant gaan zitten. Dat is het hoogste punt van PCC en het internet schijnt het daar beter te doen. Het was leuk om daar te zitten, Dela, de oudste bewoner die hier op PCC woont, kwam bij ons zitten. Het is een hele grappige man, dus ook nu was het weer erg leuk met hem. Vooral foto’s kijken op een mobiel was voor hem heel bijzonder, en voor ons heel leuk om te zien hoe hij daarmee omgaat.
Later was er opeens heel veel onweer, ik wist niet dat dat zó hard kon zijn, het leek net twee meter van ons vandaan ergens in te slaan. Op dat moment was het dus minder dat we precies op het hoogste punt waren, gelukkig zijn hier super veel hele hoge bomen, dus waren we niet helemaal het hoogst! Maar het was toch wel even flink schrikken van de enorme klappen.
Om negen uur hadden de jongens heerlijke pannenkoeken voor ons allemaal gemaakt, die hebben we toen lekker opgegeten en nog wat gekletst met elkaar. Daarna naar bed gegaan: de ‘werkweek’ zat er alweer op!
Op zaterdagochtend om 7.15 snel mijn bed uitgegaan om me klaar te maken voor een dagje weg met Thomas en Martijn, op de planning stond het heilige bos, hier redelijk in de buurt. Na een lekker ontbijt met de overige pannenkoeken, gingen we op pad.
Bij old market een taxi rechtstreeks naar Techiman gevonden, en in Techiman een goede deal met een taxibestuurder kunnen maken dat hij ons zou brengen, wachten en weer terugbrengen. Van Techiman zou het nog anderhalf uur rijden zijn, maar na een half uur stopte de chauffeur om iets na te vragen. Toen kwam er een man naar ons toe die ons vertelde dat we niet naar het heilige bos konden gaan: er was een festival. Wat wij vooral begrepen was dat het voor mij absoluut geen optie was en dat de jongens ook eigenlijk niet konden gaan, waarschijnlijk een feest voor alleen mannen waar toeristen niet zomaar naartoe konden.
De taxichaffeur kwam uit dat plaatsje, dus vroegen we hem of hij misschien iets anders wist waar we dan naartoe konden gaan, toch wel teleurgesteld dat onze wandeling die op de planning stond door het bos niet door kon gaan.. Gelukkig wist hij wat, en gingen we snel op pad, waar we naartoe gingen: toen nog geen idee!
We gingen uiteindelijk na een stukje terug richting Techiman een soort bospad in: een erg mooie weg om te rijden! Na die weg kwamen we bij een poort aan, waar we uitstapte. De taxichauffeur bracht ons bij een man (nog steeds hadden we geen idee waar we waren), en die man zorgde dat er iemand kwam die ons rond ging leiden op het terrein. Het was leuk om te zien, maar ik had tijdens die rondleiding nog steeds geen idee waar ik was, dus ik liep maar wat achter die man aan. Uiteindelijk liepen we naar een gebouw, en toen bleek dat we bij een klooster waren.
De omgeving was erg mooi, en de man die ons rondleidde, bracht ons toen naar de mooiste plek die ik misschien wel in mijn hele leven heb gezien! We moesten op allemaal hele grote rotsblokken omhoog lopen, en op een best hoge hoogte kon je heel ver kijken, echt super: alleen maar groen, hele grote en mooie bomen en allemaal hele grote rotsblokken als bergen; prachtig!
Weer veilig op de grond, bracht hij ons nog naar een andere uitkijkpunt, eigenlijk net buiten het terrein, een kleine klim naar weer een prachtige plek. Dit keer stond je in een groot gat van een rotsblok, en vanaf daar had je weer een prachtig uitzicht.
We besloten zelf nog rond te gaan lopen, omdat we het alle drie zo mooi vonden, gelukkig was dit allemaal geen probleem en de wandeling op de rotsten was ook prima te doen. We zijn toen dus met z’n drieën terug gegaan naar het eerste uitkijkpunt waar hij ons naartoe bracht: de mooiste plek. Daar hebben we als echte toeristen (alweer) een pannenkoek gegeten en een potje gekaart, dat zijn er denk ik toch maar weinig die dat kunnen zeggen. Een spelletje spellen, boven op een heel groot rotsblok met misschien wel het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien.
We besloten om bij het klooster mee te eten, een spannend cultureel avontuur want we hadden geen idee hoe dat hier in Ghana zou gaan. We werden om kwart voor één verwacht, dus netjes op tijd stonden we de nonnen bij de kapel op te wachten. Samen met hen gingen we een ruimte in, dat vond ik al bijzonder om te zien, omdat het een heel huiselijke sfeer had en we die ruimtes van binnen hadden we niet gezien tijdens de rondleiding.
Toen kregen we een boekje met liederen erin en hebben we met de andere vijf nonnen die er op dat moment waren een van de liederen gezongen. Daarna gingen we bij de tafel staan, en werd er gebeden. Toen mochten we gaan zitten, maar het was nog steeds helemaal stil.
Iemand ging aan een tafel zitten, en een ander begon een lezing te lezen aan een andere tafel. Na een tijdje begonnen wij te eten. Het was heerlijk; yam (een soort aardappel), met een soort tonijnsaus en plantaine, vergelijkbaar met banaan. Daarna ook nog een heerlijk stuk watermeloen. Dit alles gebeurde in stilte en ondertussen blijf de man hard op lezen. Het was heel bijzonder om ertussen te zitten.
Pas onder het eten viel me op waarom een man me in het begin zo erg was opgevallen. Ik was hard aan het denken of ik hem misschien ergens anders had kunnen hebben gezien of iets was er aan de hand kon zijn, toen me pas opviel dat het een blanke man was, zo raar dat het me totaal niet was opgevallen dat hij blank was, maar wel heel duidelijk wist dat er iets aan de hand was!
Toen wij uitgegeten waren was ook de lezing afgelopen, en mocht er weer gepraat worden. De blanke man was erg aardig en praatte nog wat met ons na, daarna zijn wij weer naar buiten gegaan en hebben we op een andere mooie plek ons spel afgemaakt, leuk om te melden: ik heb op deze mooie plek voor het eerste van mijn leven gewonnen met hartenjagen!
Toen we naar die plek liepen kwamen we een groep scholieren tegen van een zaterdagschool: een school voor de ‘rijkere’ mensen waarvan de kinderen dan uitstapjes gaan maken in de omgeving. Wij zaten even op een bankje toen die groep voorbij kwam, en dan worden er geen foto’s van de mooie omgeving gemaakt, maar van ons! Raar om mee te maken!
Genoten van de omgeving waar ik zeker nog terug ga komen, weer richting onze taxichauffeur die inderdaad netjes op ons aan het wachten was, weer terug gereden richting Techiman. Daar onze luxe producten kunnen kopen en een taxi opgezocht om weer terug te gaan naar Nkoranza, gelukkig is dat zo moeilijk niet, want het hele plein staat vol met taxi’s en iedereen is super behulpzaam. Binnen een paar minuten, nadat we een lekker ijsje hadden gekocht, zaten we dan ook al in de goede taxi op weg naar Nkoranza.
Een share-taxi betekend dat de taxi vaste routes rijd en pas rijd als hij vol zit, makkelijk en goedkoop. Ook deze keer gingen we met zo’n taxi, na twee minuten stopte we al, toen bleek de man die bij ons in de taxi zat, heel veel flessen drank te moeten vervoeren, daar heb je hier geen vrachtwagens voor: alles gaat met de taxi.
Dit was al niet de beste taxi waar ik in had gezeten, en bij elke doos die er bij kwam, voelde ik de auto nog iets dieper zakken, dus heel gerust zat ik niet te wachten. Gelukkig ging het goed, en konden we rijden. Tijdens de rit zat de man van de flessen samen met zijn kleine dochtertje voorin. Het dochtertje heeft de hele weg met grote ogen en open mond naar ons gekeken, terwijl wij nog steeds met open mond naar de mooie uitzichten keken.
Aangekomen in een kleiner dorpje tussen Techiman en Nkoranza, stapje de man, met dochter uit om, samen met de taxichauffeur, alle dozen weer uit de auto te tillen. Ondertussen kwam het kleine meisje nog een keer met haar broertje terug naar de auto, om naar ons te wijzen. Het jongetje vrolijk zwaaien, het meisje nog steeds met grote ogen.
De plek die vrij was, werd al snel gevuld door twee andere mannen: de stoel voor wordt eigenlijk altijd door twee mensen gebruik. Ook deze mannen vrolijk zwaaiend, terwijl ze twintig centimeter voor ons zaten, het blijft toch een grappig maar raar gebeuren als ze dat doen.
Na een ritje van 30 minuutjes weer terug in Nkoranza, waar we de boodschappen voor de avond en zondag gingen doen, zodat we de zondag heerlijk thuis konden blijven. Thuis gekomen nog even een spelletje gedaan en toen gegeten.
Daarna hebben we met de Nederlandse vrijwilligers (Simon was het dorp ingegaan), rumicub gespeeld: die hadden we bij ons in de ‘woonkamer’ gevonden. Ellen had heerlijke chocomelk gemaakt en we hadden lekker nootjes, dus dat was een avondje genieten!
Die avond weer een stroomstoring, deze keer een hele lange, dus dan gaat de aggregaat aan, zodat we toch licht hebben, en dat was maar goed ook, want er was een heel groot incect, die heel snel liep! We hadden zo hard gegild dat Esther uit het huis naast ons kwam kijken wat er aan de hand was, die lachten ons natuurlijk heel hard uit en maakte er allemaal grapjes over. Wij waren blij toen we zeker wisten dat het beest ver vér weg was en wij weer veilig aan tafel konden zitten!
Tijdens de stroomstoring zag ik ook telkens een knipperend lichtje, ik dacht eerste dat het een soort sensor was, maar bij de tweede storing, de aggregaat ging even uit, was het lichtje opeens verplaatst. Net bij gekomen van ons insecten avontuur, gingen we voorzichtig kijken, bleek het een soort eitje te zijn. Snel een potje gepakt en hem daarin gedaan voor beter onderzoek: het bleek een eitje van een vuurvliegje te zijn: nooit geweten dat vuurvliegjes zulk fel licht geven en zeker niet dat de eitjes ook al licht geven: weer iets geleerd!
Na nog een spelletje uiteindelijk lekker naar bed gegaan, heerlijk met het idee om lekker lang uit te slapen! Toch word ik hier altijd wel vroeg wakker, maar lekker lang blijven liggen. Daarna een rustige ochtend gehad, mijn foto’s op mijn laptop gezet dus meteen nog even nagenoten van alle mooie foto’s van gister!
Daarna ontbeten met de anderen, heerlijk wentelteefjes! Verder de hele dag lekker rustig aan gedaan om lekker uit te rusten van afgelopen week en voor volgende week! En een rustige dag hier, gaat toch heel snel voorbij.
Na het ontbijt weer een lekkere douche genomen en omdat het inmiddels al wel middag was geworden (heerlijk lui!) scheen de zon precies in de douche, heerlijk! Daarna weer lekker gerommeld in mijn kamer, gewassen, waar je toch ook flink tijd voor nemen.. en toen weer gekookt. Ik begin het echt leuk te vinden om te koken, dus mijn huisgenoten hebben geluk als ik terugkom!
Na het eten viel de stroom alweer uit, omdat het deze week wel heel vaak is, denken we dat ze het expres doen. Het onweert namelijk ook veel, en alle stroom wordt op dezelfde plek ingewonnen. We denken dus dat het meer als bescherming is dat ze de stroom eraf halen, dan dat het elke keer echt zelf gebeurd. Als het ergens hier inslaat, hebben ze hier met al die bomen en houten hutjes namelijk wel écht een probleem…
Tussen deze en de volgende stroomstoring van de avond wel ons spelletje kunnen afmaken, dus dat kwam goed uit. Daarna weer lekker naar mijn kamer gegaan daar nog even lekker wat gerommeld, om zo na alweer een hele week (de tijd vliegt hier zo hard!) lekker mijn bedje in te gaan, welterusten iedereen!