Special attentions, kampvuur en aftellen!

Deze week begon goed met een goed lopende Jacob, dat was na vorige week bijna wennen! Na een goede walking-time, kwam het eten al snel. De meesten kinderen eten pap en een paar kinderen eten rijst. Het is altijd snel naar de keuken lopen om te zorgen dat je kommen met rijst kan brengen. De kommen met pap zijn gloeiend heet, alle care-givers en kinderen lijken hier geen problemen mee te hebben, maar ik verbrand toch echt mijn vingers bijna onderweg!
Na ons eigen ontbijt begonnen aan mijn iets veranderde programma, sommige kinderen hier op PCC gaan ook naar summerschool, lesjes die door twee care-givers worden gegeven op PCC. Als mijn kinderen van special attention in die tijd eigenlijk summerschool hadden, heb ik ze gewisseld, hierdoor kunnen ze de hele tijd bij summerschool zijn.
Hierdoor begon ik deze week met Yaayaa. Een moeilijkere special attention omdat ik niet goed weet wat ze leuk vind, ze is doof, dus praten is helemaal geen optie en gebarentaal gebruikt ze niet. Vandaag weer wat nieuwe dingen uitgeprobeerd, het lopen buiten de poort was geen succes, ook de schommel leek niks voor Yaayaa te zijn. Toen zijn we met auto’s rondgaan lopen, en daar kwam haar glimlach: een tevreden Yaayaa en ik tevreden! De rest van het programma ging deze ochtend ook prima, de tijden kwamen voor iedereen zo goed uit, dus dit kan ik zo goed doorzetten.
In de siësta ging ik naar een nieuwe naaier, een mannelijke behoorlijk proffesionele, en dat was nodig want ik heb een groot en moeilijk idee voor de dansmariekes in mijn hoofd om hier te laten uitvoeren, toch nog een beetje mijn trainster-taken voorzetten, alleen dan op afstand. Voor dit bezoekje had ik al schetsen meegenomen, tevreden over het resultaat met mijn tekenkunsten van een kleutertje kwam ik daar aan. De man was ook meteen heel enthousiast en kon maken wat ik wilde hebben. Zo zat ik een paar minuutjes later in zijn shop mijn eigen schets nog een keer op het goede materiaal te tekenen. Behoorlijk grappig om al de mensen die langs liepen naar binnen te zien kijken, een Obruni aan het werk in een naai-shop! Het was ook erg leuk om te doen, en ik was erg benieuwd naar het eindresultaat, wat ik de dag erna al kon komen ophalen!
Na de siësta had ik weer special attention, te beginnen met Daniël waar ik inmiddels al een week geen special attention meer mee gehad en dat was wel te merken aan sommige oude foutjes. Gelukkig was hij op tijd en was het verder weer gezellig. Weer wat extra geduld om de moeilijke letters weer te herkennen, en dat komt het vast weer helemaal goed! Paayaw, die nu als laatst in mijn programma staat, was vandaag lekker vrolijk, dus ook deze special attention was weer leuk en zo was de eerste dag alweer bijna omgevlogen. Nog even een uurtje voor school, soep maken en heerlijk opeten en toen lekker op tijd naar bed.
De dinsdag ochtend werd ik iets minder vrolijk wakker, mijn been en voet deed zeer en ik zag al snel waardoor het kwam: bijna alle wondjes waren ontstoken. Al een paar dagen ging het niet perfect, maar deze nacht had het goed doorgezet. Het zag er niet uit en het deed ook best pijn bij het lopen. Meteen antibiotica gekregen die Albert en Jeanette mee hadden genomen uit Nederland. Voorzichtig lopen (deze ochtend liep ik met Theresa dus dat kwam goed uit) en hopen dat het snel over zou gaan!
Tijdens het eten eindelijk het verschil tussen hoe ik eten geef en Ghanese eten geven gemerkt. Mijn pap werd tijdens het eten geven altijd heel waterig, dat is niet handig voor het eten geven en schijnt ook niet lekker te zijn. Het verbaasde me altijd dat het bij de kinderen die zelf aten niet waterig werd. Deze ochtend had ik het opeens door, en werd het bij mij ook een stuk minder waterig: Alice kan blij zijn met mij!
Toen ik na ons ontbijt naar Yaayaa liep, zat ze al lang te kijken terwijl ik in haar zicht was, toen ik dichtbij was en naar haar zwaaide, verscheen er een grote glimlach en stapte ze meteen op om naar me toe te komen. Leuk om te zien, want dat vond ik een goed teken dat ze het toch echt wel leuk vind. Deze keer weer begonnen met de auto’s, daarna weer iets ontdekt wat ze leuk vind: samen rennen. Een hardop lachende Yaayaa was het resultaat, mijn plekken op mijn benen vonden het iets minder leuk, maar je moet er iets voor over hebben!
Ook Amma was deze week erg vrolijk, het was me al eerder opgevallen omdat ik haar veel lachend zag rondlopen, en ook nu was ze weer heel enthousiast toen ik haar van school kwam halen voor haar special attention. Leuk!
In de siësta begon het helaas te regen, dubbel jammer want het was new market dag en ik had zin om te gaan om fabric te kopen, daarnaast wilde ik natuurlijk het eindresultaat zien bij de naaier! Gelukkig was het na een uur heel hard regen droog en besloot ik alsnog naar de markt te gaan om in ieder geval naar de naaier te gaan. En niet voor niks: het eindresultaat, de proef, was super goed gelukt! Daar was ik echt super blij mee, en ik had meteen zin om alles te gaan regelen!
Op de weg terug naar huis, nog helemaal enthousiast, was het ook nog erg grappig: het was nog behoorlijk glad door de regen in combinatie met al het zand. Ik liep achter een Ghanees aan, die daar nooit last van lijken te hebben, maar die zag mij wat stuntelend achter hem aan lopen. Toen ging hij precies voor me lopen om me precies de beste weg te laten lopen en ondertussen allemaal aanwijzingen hoe ik me voet moest zetten, of ik hard of zacht moest lopen etc. Super lief! Helemaal veilig dus weer bij PCC aangekomen.
Thuis lekker rijst gegeten en de dinsdagmiddag is altijd mijn studiemiddag, dus lekker aan school kunnen werken. Om vijf uur stipt was het eten voor de kinderen klaar, dat is altijd fijn want dan kunnen wij ook op tijd eten. Nu aten we zelf ook het eten uit de kinderkeuken, dus dat was helemaal snel. Erg lekker ook, een typisch Ghanees gerecht, leuk om af en toe eens te eten! En omdat we zo vroeg klaar waren, kon ik toen zelfs nog in het licht een douche nemen. Daarna met Martijn en Thomas een avondje hartenjagen gespeeld. Een bijzondere avond voor Martijn en Thomas, die alweer precies op het midden waren van hun avontuur, vandaar heerlijke koekjes en nootjes bij het spel: genieten!
Ook op woensdag gingen mijn special attentions weer goed, Yaayaa weer glimlachend: dit keer in de snoezelroom. Ik denk dat ze begint te wennen aan de special attentions en ik steeds beter door krijg waar ik haar blij mee kan maken: leuk! Ook Amma was weer super vrolijk. Op de weg van school naar PCC zwaaide ze naar iedereen die ze tegenkwam, alle mensen keken haar verbaasd aan, maar ik vond het super grappig, dus deed vrolijk mee! In mijn special attention wel opeens gebeten door Theresah, dat had ze nog nooit gedaan, gelukkig deed het niet heel veel zeer. En toen ze me daarna heel onschuldig aankijk, was het voor mij alweer goed. De rest van de special attention dan ook weer gewoon samen op de schommel geschommeld: het blijft elke keer weer genieten met haar!
In de siësta thuis gebleven, nog even aan school gewerkt om iets af te ronden voor ik die middag een bespreking had met Jeannette. Dat was gelukt, en de bespreking ging prima. Alles even door kunnen spreken. Ook dit keer was het eten voor de kinderen weer stipt op tijd klaar. Thomas en Martijn hebben daarna voor ons gekookt en daarna ben ik meteen naar bed gegaan, ik was behoorlijk moe!
Donderdag heb ik mijn special attentions samen met Lisa gegeven, samen met een vriendin is ze voor ongeveer voor twee maanden hier op PCC als gastvrijwilliger. Door met mij mee te lopen vandaag kon ik haar even alles laten zien wat ze moest weten en meteen een beeld krijgen van wat ze kon doen, net zoals ik in het begin heb gedaan. Het ging prima, de kinderen vonden het leuk en het was gezellig om wat te kletsen.
In de siësta weer lekker thuis gebleven om nog wat uit te rusten. Deze week ben ik een stuk meer moe dan anders, ik denk dat het door de antibiotica komt. De eerste dagen leek het niet heel erg aan te slaan, gelukkig voor het eerst vandaag goede verbetering te zien, dus het is niet voor niks. Aan het eind van de siësta ging het regenen, daardoor bleven alle kinderen in de siëstaroom. Met Daniël besloot ik naar de computers te gaan, dit vond hij erg leuk. Daarna was de regen nog steeds niet gestopt, dus de rest van het programma van die dag ging niet meer door.
De meeting met de vrijwilligers, die deze week op donderdag was, ging iets na de regen toch nog door, goede verbetering deze week in mijn special attentions, dus dat is natuurlijk leuk om te kunnen zeggen. Joe Emma was ook erg tevreden met ons, dus dat is leuk om te horen!
Het eten was deze dag, ondanks de regen, zelfs een kwartier te vroeg. Daarna zelf gekookt met Simon, en toen alweer vroeg naar mijn bed gegaan. Dan is het toch wel een voordeel dat het hier heel vroeg donker is.
Vrijdagochtend zag ik Jacob goed met een care-giver mee lopen, daarom dat ik besloot met Ahmed te gaan lopen die meteen naar me toe kwam. Leuk om eens weer eens met iemand anders te lopen. Zeker omdat Ahmed lekker snel doorloopt, weer eens iets anders. En ondanks dat ik de dag moe begon, was het weer leuk om met de kinderen te zijn, genoeg energie om mijn laatste dagje te draaien voor het weekend ging beginnen.
Helaas ging het al snel heel hard regenen, dus iedereen snel onder de overkappingen om verder te eten. Het zag er niet uit dat het snel minder ging worden, dus na het eten geven, snel door de regen naar huis gerend om ook zelf te gaan eten. Rustig aan gedaan, omdat er met de regen toch niks gebeurd, uiteindelijk iets later dan normaal toch weer naar de feeding-place gegaan, waar de kinderen inderdaad nog zaten. Samen met de care-givers waren ze lekker muziek aan het maken, aan het dansen en met speelgoed aan het spelen, ook super leuk om een keer mee te maken en lekker bij de kinderen zitten.
Om elf uur toen uiteindelijk met mijn special attention begonnen. Yahillaw begon tijdens zijn special attention opeens te praten: dat had hij nog nooit gedaan, ik had hem sowieso nog bijna nooit horen praten, dus ik schrok er meer van dat het normaal voor me was. Het was ook in Twi, dus wat hij zei, geen idee..
In de middag was het weer een gewoon programma, Payaaw met een glimlach op zijn gezicht toen ik hem kwam ophalen. Als ik hem kom ophalen spelen alle kinderen altijd in de speeltuin, maar Payaaw kan eigenlijk niks anders dan wat op de grond zitten, ik denk dat hij het dus fijn vind dat hij dan iets anders kan doen want het is een slimme jongen. Een goede wissel in het programma dus.
Vrijdag is het standaard wat langer wachten op het eten, er wordt dan altijd met ballonnen gespeeld. De kinderen vinden het geweldig, maar het is leuk om te zien dat de care-givers (en ik!) net zo hard hun best doen om de ballon te raken om hem weer weg te slaan. En nadat toen het eten alsnog best op tijd kwam, was de werkweek alweer voorbij. Nog gezellig met de anderen gegeten, en toen ben ik alweer lekker op tijd naar bed gegaan.
Zaterdag werd ik vroeg wakker, zin om leuke dingen te gaan doen. Helaas veranderde dat snel, iets schoot verkeerd in mijn nek en schouders. Dit deed behoorlijk pijn. De rest van de dag dus heel rustig aan gedaan, een kruik gemaakt om mijn spieren te ontspannen. Gelukkig kon ik wat sudoku’s maken om de tijd wat sneller te laten gaan.
’s Avonds met de andere vrijwilligers nog wel een kampvuur gemaakt in onze ‘achtertuin’. Dat was leuk! Het brandde goed en het is dan heerlijk om nog even buiten te zitten. De jongens hadden in het dorp fried yam gehaald: een soort patat. Dat hebben we lekker bij het kampvuur opgegeten. Helaas ging het toen nog niet veel beter, en besloot ik verstandig vroeg richting mijn bed te gaan.
De nacht was alles behalve perfect, liggen ging niet want dat deed te veel zeer om dan te ademen. Zittend gelukkig nog een paar uurtjes kunnen slapen. Om een uurtje om zeven naar buiten gegaan, en daar op de beste stoel gaan zitten, dat ging op zich wel prima.
Ontbijt met lekker vers wit stokbrood met banaan maakte het al iets leuker om wakker te zijn, en ook mijn sudoku boek er weer bij gepakt. Omdat ik toch niet helemaal gerust was dat het nog steeds zo’n pijn deed om negen uur even langs Albert gelopen. Nieuwe medicijnen gekregen die de pijn wat zouden kunnen wegnemen.
Die had ik meteen in genomen en toen besloot ik nog maar even naar bed te gaan. Dit ging al iets beter en ik ben heerlijk in slaap gevallen. Toen ik wakker werd voelde ik me alweer iets beter, ademen deed minder pijn, en alleen daar was ik al heel erg blij mee!
Nog lang rustig aan gedaan en het bleef steeds ietsjes beter gaan. Uiteindelijk begonnen met mijn ‘zondagse-klusjes’: wassen en kamer opruimen. Wassen duurt altijd wel een tijdje, maar ik zat precies heerlijk in de zon. Het is nu altijd ergens in de dertig graden met een zonnetje, af en toe een windvlaag dus prima uit te houden!
Nu voel ik me al een stuk beter, liggen gaat nog niet perfect, maar ik heb nog even voordat ik weer naar bed ga, dus dat komt vast goed. Dan hopelijk een goede nacht, nog drie daagjes werken en dan op naar Accra om mama op te halen!