John Papa, insecten en een bruiloft

Maandagochtend begon deze week een beetje vroeger, het was Ellen’s laatste dag hier dus we besloten eggbread te halen. De jongens vertrokken dus om zes uur richting de markt en iets later heb ik de tafel gedekt, goede verdeling dacht ik zo. Toen nog voor walking-time met elkaar gegeten, erg lekker en het was nog even gezellig met de ‘oude’ groep vrijwilligers.
Ellen en Teun hebben toen de laatste dingen gepakt terwijl wij naar walking-time gingen. Jacob was deze maandag weer naar Sunyami voor zijn ogen, dus dat was een rustige start na mijn vakantie. Ik heb lekker zelf wat rondgelopen en af en toe komt er dan een kind naar je toe om samen te lopen, dus dat gaat altijd prima.
Bij feeding-time kwam Ellen nog even snel langs om afscheid te nemen, en weg ging ze! Op weg voor een paar leuke dagen vakantie aan de kust. Voor ons wel even raar, maar het went ook wel weer snel..
De special attentions gingen weer goed, met Yaayaa rondgelopen en vooral veel gerend. Toen naar school om Amma op te halen dacht ik, maar die bleek spoorloos te zijn.. Er hing een rare sfeer in het klaslokaal waar Amma normaal is, de kinderen waren onrustig en veel waren er aan het huilen. Ik denk dus dat Amma slim genoeg is om dan weg te lopen, zoals ze dan dit keer ook heeft gedaan. Na een tijd gezocht te hebben, besloot ik terug te gaan naar PCC. Gelukkig kwam ze bij feeding gewoon weer vrolijk PCC oplopen, dus gelukkig was ze weer terecht.
Omdat Amma kwijt was, iets eerder met Theresa special attention kunnen doen, waardoor ik een lange pauze had. Lekker bijkomen en even wat belangrijke mails sturen. Daarna special attention met John en Yahillaw, die altijd wel prima gaan.
Tussen mijn special attentions en feeding snel even richting huis gelopen, en toen kwam ik wat kinderen tegen die hun kleren moesten omwisselen, na school moeten ze altijd hun schooluniform uit. Altijd leuk zulke spontane momenten met de kinderen, daar geniet ik misschien nog wel het meest van. En de kinderen zijn dan altijd zo blij als je ze helpt!
In de siësta naar de markt. Ik moest mijn schets naar de naaier brengen, via Ellen had ik al gehoord dat hij hem nodig had voor de kielen. Nu kon hij ze dus niet maken, gelukkig zei hij meteen dat hij het nu morgen af zou hebben: een extra dagje in spanning of het zou gaan lukken. Ook mijn jurk was nog niet af, jammer, maar bij deze naaisters weet je het eigenlijk altijd wel van te voren, echte Ghanezen nemen het niet zo strikt met tijdsafspraken. Ook op geschoven naar morgen! Gelukkig was er een super hoge wisselkoers, dus niet voor niks naar de markt gelopen. En natuurlijk eten gehaald, fried yam: lekker!
Na de siësta was normaal mijn special attention met Daniël, dat was dus wel even een raar moment. Ik ben toen lekker thuis gebleven en wat voor school gewerkt. Daarna naar Payaaw, dat was duidelijk lang geleden dat we hadden geoefend met de cijfers, maar dat komt vast weer helemaal goed.
Het eten van de kinderen was lekker vroeg vandaag, dus nog een lekkere douche genomen. Er was inmiddels een goede tempratuur om te douchen, overdag was het heel warm, vandaar dat al het water zelfs warmer was geworden, dat is namelijk opgeslagen in hele grote plastic bakken. Prima dus! Daarna met Thomas, Martijn en Simon, de vrijwilligers die er nu zijn, gegeten en daarna lekker vroeg naar bed gegaan.
Dinsdag begon met een super enthousiaste Jacob bij walking-time, dat was super om te zien. Het was weer de eerste keer na mijn vakantie dat ik met hem ging lopen en hij heeft het dus echt onthouden. Het lopen ging ook heel goed, samen lekker rondgelopen over PCC, waarbij hij telkens even checkt of ik nog in de buurt ben, zijn ogen gaan flink achteruit, dus echt goed zien en ver zien kan hij niet meer.
Deze dag ook de eerste special attention met Amma na de vakantie omdat ze gister natuurlijk kwijt was. Ook zij was super enthousiast, nóg enthousiaster dan normaal: super! Hieraan kan je dus echt goed merken dat je met je eigen kinderen echt een band opbouwt en dat ze je wel dergelijk herkennen, natuurlijk niet iedereen, maar dit was in ieder geval voor mij super om te zien.
Deze dag in de siësta eerst naar de markt, ik was vroeg klaar met feeding-time, en besloot meteen te gaan: alles moest vandaag klaar zijn en op dinsdag is er natuurlijk ook altijd new market. De ‘professionele’ naaier, we noemen hem zo omdat hij heel goed is, had al de boerenkielen af! Echt ongelofelijk. Mama en ik waren super lang met een schets bezig geweest, en de andere twee kielen moest nog gemaakt worden, dus die hadden we nog niet gedaan. Maar dat heeft hij dus allemaal eventjes in een middagje gedaan. Wel duidelijk verschil, mama en ik hebben een super dun poppetje in het logo, de naaier zelf heeft een vrij normale en eentje die een paar maanden zwanger is, een grappig gezicht, ik ben er vooral heel blij mee: een nieuwe kiel met echt handwerk uit Ghana!
Mijn nieuwe jurk was vandaag ook af, bijna helemaal perfect, super blij mee! Een paar kleine veranderingen zouden ze die middag nog maken om het helemaal perfect te maken, dus ik kon hem de volgende dag ophalen, helemaal blij.
Daarna naar new market gegaan, want er was nog genoeg tijd over. Aangekomen op new market besefte ik pas hoe heet was, niet normaal. Het regenseizoen is nu officieel echt afgelopen, de zon schijnt de hele dag en het is zo eind dertig graden. En dat is dan toch wel weer even wennen.. maar ik mag niet klagen, want ik word nu vast ook bruin!
Heerlijk op m’n gemak wat rondgelopen op new market en weer wat nieuwe plekken gezien. Ook nog nieuwe stof gekocht om een rokje van de maken en nog even met de twee gastvrijwilligers rondgelopen om voor hen stoffen uit te zoeken. Toen opzoek gegaan naar een vrouw met een schaal met waterzakjes op haar hoofd, want daar was ik meer dan aan toen…
Die middag verder aan school gewerkt, dinsdagmiddag is mijn studiemiddag hier. Druk druk druk en behoorlijk moeilijk. Het is toch wel even iets anders als je hier alleen zit, zonder colleges, alleen begeleiding via de mail en zonder vriendinnen die hetzelfde moeten doen als dat jij moet doen.. Gelukkig krijg ik hier dus wel tijd om lekker rustig aan school te kunnen werken en het komt dus vast goed!
’s Avonds zelf van de kinderkeuken gegeten, lekker makkelijk. Een andere saus als normaal, eigenlijk eten ze elke week volgens een soort vast rooster, dus dat was even raar. Gelukkig was ook deze saus ook erg lekker. Toen nog even wat gekletst en toen allemaal weer lekker vroeg naar bed gegaan.
Super goed geslapen deze nacht: voor het eerst sinds ik in Ghana ben heb ik in een stuk door geslapen tot de volgende ochtend. Lekker fit dus voor een goede en nieuwe dag werken. Met Jacob begon al prima, we hebben samen takjes gezocht, zijn nieuwste hobby’s is om dan alle blaadjes van de takjes af te halen, prima!
Toen zelf een soort brinta-pap gegeten, weer eens iets anders wat de jongens hadden gekocht, met het idee dat het crusli was, dus dat viel even tegen voor ze! Nu ging ik even uitproberen of het iets was, niet echt perfect, maar voor de afwisseling wel prima.
Met Yaayaa na het ontbijt naar de snoezelroom gegaan om met de bal te spelen en elke keer denk ik weer dat ze toch echt slimmer moet zijn dan wij denken.. Het is alleen zo moeilijk dat ze doof is, daar is hele goede specialistisch zorg voor nodig, en die kunnen ze hier simpel genoeg niet bieden..
Amma was weer super enthousiast. Als je daar binnenloopt, kijken de docenten niet op of om, en als Amma dan heel enthousiast begint te roepen en te zwaaien kijken ze je altijd aan of we gek zijn. Ik moet van binnen altijd lachten om altijd hetzelfde ritueel daar.
Daarna special attention met Theresa, die zichzelf bijna uit de hangmat gooide dit keer. Gelukkig was ik goed aan het opletten, en kon ik haar net optijd opvangen! Daarna alweer pauze: de ochtend gaat altijd super snel!
In de pauze waren ze onze ‘achtertuin’ aan het kappen. Twee care-givers met een man die hier als een soort klusjesman in dienst is lopen dan met grote kapmessen, wat op hockeysticks lijkt als je niet zou weten wat het is, alleen deze zijn natuurlijk super scherp. Voor deze mensen lijkt dat allemaal niks uit te maken, op slippertjes lopen ze door de hoge struiken met alle beesten en de scherpe messen wild op hun heen te slaan.. Gelukkig ging het (dit keer) goed, een andere keer kwam een van de mannen met een grote wond op zijn voet eruit, maar blijkbaar deed het geen pijn genoeg om het anders te doen dit keer. ..
Na dit schouwspel en veel water, het is vandaag weer super warm en ik draag weer lange broeken en dichte schoenen in verband met de plekken op m’n benen die nog steeds niet weg zijn, kon ik weer verder met m’n special attention. John wordt steeds beter in het computerspel, dus nu zitten we allebei geconcentreerd achter de computer. En Yahillaw was weer aan het lachen terwijl we aan het rondlopen waren, dus de jongens zijn beide tevreden denk ik zo!
Daarna was Alice niet echt tevreden over het eten, altijd op woensdag in de middag eet ze slecht, ik denk dus dat ze het eten gewoon niet lekker vind.. Veel water gegeven, en dan kan ze er wel weer tegen.
In de siësta naar de markt gegaan om boodschapjes te doen voor het eten voor mij en Simon. Daarna naar de professionele naaier om twee van de drie kielen toch nog iets te laten innemen, want die waren nu wel een beetje raar in verhouding, en dat is natuurlijk zonde. Daarna naar de andere naaisters om mijn jurk op te halen, echt super blij mee!
Thuis toen lekker rijst gegeten en heel veel water gedronken: opnieuw weer super warm vandaag! Daarna weer een half uurtje studietijd omdat de tijd van Daniël nog steeds leeg was, weer raar, maar ook dit wend toch ook weer snel. Iedereen doet weer normaal en alles gaat weer als het altijd ging.
Tijdens de special attention van Paayaw waren er twee andere kinderen die voor veel afleiding zorgde, voor mij super vervelend, Paayaw lijkt het altijd wel grappig te vinden en is dan wat aan het rondkijken. Op het laatst ging het wel weer goed met de getallen, even was ik aan het twijfelen of hij het dus wel gewoon echt goed kan, Paayaw is namelijk echt slim, hij kan altijd niet praten..
In de meeting met de vrijwilligers een nieuw kindje voor special attention gekregen: John Papa, een super vrolijk jongentje die altijd lekker actief is, leuk voor de afwisseling dus. Daarna even wachten op het eten, dan worden vaak de drums even gepakt, lekker dansen met de kids!
Na het eten zelf gekookt, een lekkere soep met veel groentes en knoflookbrood uit de oven: echt heerlijk! En weer erg leuk om te koken, ik word echt een keukenprinsesje, haha!
De nacht van woensdag op donderdag weer een één stuk geslapen, heerlijk. Om zes uur wakker geworden, dus nog heerlijk wat tijd om lekker te luieren in bed. Dat is altijd perfect, op je wekker kijken en weten dat je nog een uur kan blijven liggen terwijl je wel al lekker geslapen hebt.
Om zeven alsnog tijd om voor mezelf een modeshow te houden in mijn kamer met mijn nieuwe jurk en boerenkielen, zo blij ben ik er dus mee, en m’n dag begon meteen goed! Daarna ook een hele goede walking-time gehad. We lopen nu echt samen, ik weet wat hij wilt en hij wacht op mij en houd goed in de gaten waar ik ben. Perfect dus. Toen feeding time zonder 1 mm vloeistof in het eten, echte Ghanezen kunnen dat altijd, bij mij lukt het zelden, dus weer helemaal blij.
Zelf lekker cornflakes gegeten en toen mijn special attentions begonnen. Met Yaayaa met de auto en op de schommel. Toen naar school gegaan waar Amma weer kwijt was. Toen ik uiteindelijk terug ging naar PCC liep ze daar alleen wat rond, in een normale jurk, terwijl ze s ochtends wel haar schooluniform aanhad. Dat was raar, maar gelukkig was ze super blij toen ze mij zag. Toen we naar de snoezelroom gingen begon ze te springen en te dansen, echt een geweldig gezicht.
Na de special attention even nagevraagd, en het is inderdaad niet toegestaan om kinderen zonder schooluniform naar school te brengen in Ghana, ook Amma mocht in deze jurk dus niet naar school en moest op PCC blijven. Vandaar dat ik haar bij day-care II heb gebracht: een day-care met veel muziek, ook geen straf voor haar denk ik zo.
Daarna Theresa opzoeken, die naast de keuken extra eten kreeg. Grappig om haar zelf te zien eten, normaal wordt ze gevoerd, maar ze kan het dus ook zelf, alleen ziet het er dus super grappig uit. Daarna hele ‘Theresa-gesprekken’ gevoerd. Allemaal geluidjes naar elkaar maken, waarbij ze wel echt wacht tot je een geluidje terug maakt.
Na de pauze eerste special attention met John in een kamer met ventilators en stilzitten, om vervolgens met Yawillah in de brandende zon te gaan rondlopen. Toch ging het goed, maar het blijft deze week wennen aan alle warme dagen.
Daarna toch ook gewoon naar de markt gegaan. Ik heb m’n stof voor mijn rok weggebracht en ook drie hempjes voor dansen waar het logo op gemaakt gaat worden. Beide morgen klaar, natuurlijk allebei door de professionele naaier: die is altijd super snel!
Na de siësta de eerste keer special attention met John papa, precies één week na het overlijden van Daniël. Gelukkig maakt de vrolijke John een hoop goed. Samen zijn we naar de snoezelroom gegaan, waar hij werkelijk alle knuffelbeertjes uit de wasmand haalde om ze op een andere plek te leggen, maar hij had er veel plezier in, dus ik deed vrolijk mee. Toen hij elke keer dat we langs de spiegel liep, werd hij bijna gillend gek: de kinderen kennen hier eigenlijk geen spiegel, dus opeens iemand recht tegen over je die hetzelfde doet als jij, is super eng, maar ook heel spannend om het tien keer te doen.
Daarna special attention met Paayaw, eerste cijfers leggen, wat deze keer inderdaad behoorlijk goed ging en daarna puzzelen. Super snel dit keer! Normaal schuift hij met een vinger over het blokje tot het op de goede plek is, nu pakte hijsommige stukjes op en bijna direct koos hij dan het goede vakje.
Toen weer even aan school, lekker kunnen werken terwijl het ondertussen nog een keer heel hard ging regenen.. Toen door de regen naar feeding-place gegaan en lekker met de kinderen gespeeld. Ik was lekker vrolijk vandaag en niks was te veel, dus ik genoot ontzettend met het wachten op het eten.
Alice at deze avond super goed en zelf, want met sommige gerechten gaat dat prima. Daarna hebben Simon en ik plantane met een heerlijke saus voor onszelf gemaakt, dit is toch wel m’n lievelingseten hier in Ghana! Daarna nog een spelletje met alle vrijwilligers, dat was weer gezellig!
Toen wilde we gaan slapen, dus ging ik nog even naar de wc. Daar vond ik dat er verdacht veel mieren zaten, dus we besloten om zaklampen te halen om eens even goed te kijken: het is hier te donker om het gewoon goed te kunnen zien.
Ik met mijn supersonische zaklamp die mama hier voor mij heeft achter gelaten, schijnen op de tuin achter de wc, zat het weer VOL met mieren, net als de vorige keer helemaal zwart door die beesten op de grond. Overal van die mieren straten: vies, bah en eng!
Ik naar de beveiliging gelopen, die natuurlijk niks van mijn gebrabbel in het engels over de mieren begreep, dus Fyda erbij gehaald. Toen gingen we opzoek naar Dominic, die heeft de vorige keer ook het gif gespoten toen er hier zoveel mieren waren.
Alleen Dominic sliep al, door het spel was het al wel Ghanees bedtijd geweest, maar de Obruni’s moesten natuurlijk geholpen worden, dus iemand zou Dominic wel wakker maken en naar ons toesturen. Even later kwam hij dus naar ons toe, keek even wat rond en kwam inderdaad tot de conclusie dat er echt wel gif gespoten moest worden.
Weer even wachten terwijl Dominic het gif ging halen. Nog steeds gefascineerd rondkijkend, want het ziet er toch ook wel heel grappig uit: al die kleine beestjes die bij elkaar de hele grond pikzwart maken.
Lekker aan het rondschijnen, allemaal (Thomas, Martijn en ik) kijkend naar hetzelfde punt: BAM: slang!!! Een echte, een echte hele lange, een echt hele enge slang twee meter van ons vandaan! Zonder super hard te gillen (super goed dus!!) allemaal drie meter naar achter, waardoor de slang ons door het geluid van het lopen in de gaten kreeg en nog even rustig met een heel stuk van zijn lijf en kop omhoog kwam, maar gelukkig daarna rechts omkeer de bosjes terug in ging…
Zo’n ‘mijn-buik-is-samen-gespannen-door-spanning’ gevoel blijf de rest van de avond nog wel voelbaar terwijl we ondertussen alle kakkerlakken de boom uit zagen komen omdat de mieren inmiddels in grote getalen de boom in gingen.
Gelukkig kwam Dominic niet veel later: gewapend met een grote plastic bak met gif op zijn rug, in regenpak met regenlaarzen. De hele tuin ondergespoten en een rondje om het hele huis gemaakt, zodat ze niet het huis in zouden gaan: het huis was dus helemaal veilig. We konden dus met een gerust hart naar bed…
Iets minder geslapen, of het door de mier kwam weet ik niet.. en gelukkig waren ze de volgend ochtend niet meer te bekennen! Gelukkig ging walking-time weer prima, genoeg takjes kunnen vinden om Jacob gelukkig te maken.
Alice was deze ochtend iets minder snel gelukkig te maken, ze was erg onrustig en dan gaat het eten geven een stuk moeilijk. Het eten was dan ook behoorlijk vloeibaar geworden: blijf toch echt een Nederlander!
Als ontbijt een heerlijk eitje gebakken: een stevig ontbijtje voor een goede laatste dag voor het weekend. Toen ik Yaayaa daarna kwam ophalen zeiden de care-givers al dat het niet echt Yaayaa’s dag was, en ik moest haar wakker maken om mee te nemen, dat was nog nooit eerder zo! En inderdaad in de snoezelroom viel ze naar een paar minuten ook in slaap. Steeds werd ze even wakker en keek ze of ik er nog was, waarna ze meteen weer in slaap viel. Toen ik haar terugbracht, sliep ze ook meteen weer. Wat er was, geen idee, maar moe dat was ze zeker!
Toen ging ik Amma ophalen, maar die was weer lekker aan het sporten. Daarnaast was ik al een beetje laat omdat ik nog even wat napraatte over Yaayaa, dus ik vond het zonde om Amma mee te nemen voor zo kort, dus ik heb haar lekker op school gelaten.
Met de Theresa gaan schommelen, en daarna weer pauze. Lekker wat gelezen en geluierd. Toen met John op de computer. John vind het tegenwoordig leuker om steeds opnieuw te beginnen met het spel, ik kom steeds verder in het spel, toch leuk af en toe een ‘ouderwets’ computerspel!
Daarna naar Yawhillaw, die nog steeds als ik zijn naam roep meteen opspringt en naar me toe komt. Het inschatten van de lengte gaat nu ook helemaal goed, ik eindig altijd precies aan het eind van de special attention op feeding-place. Daar kreeg Alice al snel rijst, nadat ze dat zelf heeft opgegeten, was ik al vroeg klaar, dus weer lekker wat gelezen.
Daarna helemaal aan het begin van het ‘echte’ dorp, fried yam gehaald, super makkelijk en lekker lui, maar dat mocht wel voor een keer dacht ik zo! Daarna had ik namelijk tijd om nog even aan school te werken, zodat ik het daarna in de middag allemaal kon afronden, wel zo fijn voor het weekend!
Toen met John Papa weer naar de snoezelroom nadat ze alle kindjes hadden gewogen, wat ze elke vrijdag doen. De spiegel was weer de spannendste activiteiten. Daarnaast kwam hij zijn bijnaam goed na: John piepie, zo wordt hij hier wel eens voor de grap genoemd. Als hij moet plassen, dan trekt hij zo’n grappig gezicht, alsof hij even helemaal nergens meer aan kan denken, en meteen daarna weer super druk. Dus ook midden in de snoezelroom, alle kinderen plassen hier gewoon overal, de meeste zijn niet zindelijk, luiers hebben ze zelden en het schijnt hier in Ghana ook gewoon normaal te zijn. De tweede keer dat hij zo’n gezicht trok, moest hij niet plassen, dat was raar, want dat heeft hij nooit. Twee tellen later zag ik waarom: niet plassen, maar poepen.. Welkom in de wereld van kinderen Lizanne!
Daarna door met de special attention van Paayaw, dit keer met de vormen. Moeilijker voor hem, maar het gaat steeds beter, hij lijkt het steeds beter te onthouden en te herkennen. Aan het eind van de special attention toch altijd blij dat het voorbij is, gelukkig wel omdat het dan pooltime is, zijn favoriete bezigheid.
Ik heb tijdens pooltime al mijn werk afgekregen wat ik af wilden hebben deze week, en ik was er behoorlijk tevreden over, hopelijk mijn stagebegeleiders ook, maar ik had in ieder geval een happy feeling toen ik richting feeding-time ging.
Onderweg kwam ik Marianne tegen: de nieuwe vrijwilliger, die ik in Nederland al heb ontmoet. Eerst dus even netjes geholpen met haar koffers en haar d’r kamer laten zien. Zij daarna even uitrusten van de reis, en ik naar feeding. Na het eten leren we elke dag vijf nieuwe signs: een soort gebarentaal. Veel te moeilijk in het begin omdat het er zoveel zijn, maar nu wist ik ze allemaal, een nieuw record!
Toen konden de andere zich voorstellen aan Marianne, en zijn Martijn en Thomas pannenkoeken gaan maken. Simon, Marianne en ik hebben ondertussen lekker gekletst dus meteen goed kennis kunnen maken en een spelletje gedaan.
Daarna dus heerlijk gegeten: pannekoeken met appel, banaan en allemaal anders lekkers! Als toetje hadden de jongens zelfs luxe ijsjes meegenomen omdat we wisten dat Marianne zou komen, een goed welkom dachten we zo. Nog gezellig met iedereen een spelletje gespeeld en toen allemaal moe maar voldaan naar bed.
Zaterdagochtend was ik vroeg wakker, maar eerst nog heerlijk rustig aan gedaan. Om een uurtje of half negen een lekker ontbijtje met pannekoeken om daarna weer m’n bed in te gaan: heerlijk weekend gevoel! Toen lekker gaan douche en m’n nieuwe jurk aangedaan: een speciale dag vandaag, er staat een bruiloft op de planning.
Na nog rustig aan gedaan, werden we om een uur opgehaald door Esther, zij zou met ons meelopen naar de bruiloft. Het was de bruiloft van de zus van Mary, de naaister van PCC: iemand die wij dus absoluut niet kennen, zelfs nog nooit hadden gezien, maar het is hier een eer om Obruni’s op je feesten te hebben, vandaar dat Mary ons had uitgenodigd. Voor ons een goede kans om ook deze gebeurtenis mee te maken!
Een stukje lopen, waar het eigenlijk al veel te warm voor was, kwamen we aan bij de locatie: een binnenplaats tussen huizen, mooi versierd met een soort vergelijkbaar iets als party tents, alleen dan van stof. Veel nepbloemen om een mooi gedekte tafel, dus het was duidelijk dat er een bruiloft was.
Er waren al ontzettend veel mensen: allemaal naar ons kijkend toen wij binnen liepen. Iedereen zit tijdens een bruiloft, de familie van de man aan de ene kant onder zo’n tent, van de vrouw tegenover die andere familie, en vrienden en kennissen horizontaal gezien van de familie. Ook wij gingen daar dus zitten.
Er werd veel muziek gedraaid terwijl wij kwamen, maar iedereen zat gewoon wat te kletsen. Wij kregen meteen water, gelukkig want daar waren we ook wel aan toe! Na een tijdje begon een man met gebeden en allemaal verhalen, waarover het ging weet ik niet, want de hele bruiloft was in Twi.
Na een tijdje begon een ander onderdeel van de bruiloft: het verkopen van dingen om geld op te halen. Hierdoor kan de bruiloft betaald worden, maar daarnaast heeft het allemaal betekenissen hier in Ghana. Zo moesten er bijvoorbeeld heel veel zakdoeken worden verkocht aan de mensen, dit had er iets mee te maken zodat de bruidegom hard moest werken om zijn bruid te vinden. Dit hele gebeuren duurde behoorlijk lang, en voor ons westerse mensen was het vooral een commercieel gebeuren: de bruid en bruidegom hadden we nog steeds niet gezien.
Nadat alles was verkocht, lieten de twee mannen die alles aan elkaar praatte eerst de cadeaus die voor de bruid en bruidegom aan ons zien: ingepakt. Wel vertelde hij wat het was. Wat ik nog kan herinneren is een bijbel en een reiskoffer. Weer raar: de cadeaus werden niet uitgepakt, en nu wisten wij dus wat ze kregen: de bruid en bruidegom waren er nog steeds niet.
Hierna werd er gedanst, tijdens dit stuk kwam de bruid uit een van de huizen. Haar haar was erg mooi, lang nep haar maar dit keer zag het er heel natuurlijk uit, en bovenop haar hoofd was een kroon gemaakt van datzelfde haar. Ze droeg een mooie wit jurk die versierd was met gouden stof.
De bruid ging tussen al de mensen van haar familie zitten, dus even begonnen we te twijfelen of dat we de bruid was, maar het bleek haar echt te zijn. Het commerciële gebeuren kwam nog even terug, nog meer geld binnenhalen en nog meer dingen moesten verkocht worden om de bruidegom de bruid te laten vinden.
Daarna ging een groepje mensen rondlopen, aan de voorkant een man met een blos bloemen. Wat ik even helemaal gemist had, was dat dat de bruidegom was. Misschien klinkt het nu heel logisch, maar ook deze man was er opeens uit het niks, hij leek heel jong en alles behalve vrolijk.
Dit groepje liep drie keer hetzelfde rondje, de eerste keren kan hij de vrouw dan niet vinden. Uiteindelijk in de derde ronde kan hij zijn bruid dan vinden, ook een traditie hier. Toen kwamen ze voor de tafel staan, ik denk dat dat een altaar moest symboliseren.
Veel twi gepraat waarbij eerst de bruidegom telkens kort reageerde, waarop de reactie van de familie altijd heel veel lachen was. Daarna hetzelfde maar toen reageerde de bruid. Ook toen moest iedereen telkens heel hard lachen. Waarom dit was werd later duidelijk: de bruidegom was niet haar echte vriend! De bruidegom is op dit moment in Europa aan het werk en was dus niet aanwezig, zijn broertje speelde nu voor bruidegom, dus op het moment dat de vrouw zij: ‘want jij bent mooi en knap’ op een antwoord, was dat voor de familie natuurlijk een grappig gebeuren.
We zijn dus vier uur op een bruiloft geweest, waarbij de echte vriend van de bruid niet aanwezig was. Vandaar dat die ‘vriend’ dus niet echt heel vrolijk was want voor hem was het meer een taak die hij moest vervullen, en niet zijn grote bijzondere dag. Ontzettend raar, maar het scheen hier niet raar te zijn, iedereen van de familie was vrolijk, iedereen gaf super veel geld en was aan het feest vieren.
Waarom ze een bruiloft plannen als de vriend er zelf niet eens bij kan zijn, weten we niet. We hebben er nog lang over gefantaseerd, en wij denken dat een bruiloft hier veel meer om het geld gaat en dat je dan als vrouw en man samen mag wonen, en dat het veel minder iets is wat je samen wilt doen om je liefde te bevestigen, zeker weten doen we het niet, maar we moesten een reden verzinnen voor dit rare gebeuren!
Toen we weg gingen kregen we nog een zakje met lekkers: een soort zakje van ‘bedank-dat-je-op-mijn-party’tje-was’: met een ijsje en een koekje. Wij zijn daarna nog even met Marianne naar de markt gegaan om haar de plekken te laten zien waar wij normaal onze spulletjes halen. En we konden meteen de spullen voor het avond eten kopen. Simon en ik hebben weer lekker gekookt, de andere deden lekker makkelijk. Na het eten nog gezellig gekletst, en toen lekker naar bed.
Ik heb vandaag heerlijk uitgeslapen, na een paar keer wakker geworden, werd ik pas echt om half tien wakker: een behoorlijk Nederlandse tijd! Hier net op tijd om te helpen voor het uitgebreide ontbijt: Thomas is jarig, dus we moesten natuurlijk even ons best doen.
De tafel mooi gedekt, slingers, ballonnen en wentelteefjes, Thomas was er erg blij mee. Ik had nog een mooie armband van Ghana voor hem gekocht, en ook daar was hij gelukkig blij mee en hij voelde zich jarig, dus missie geslaagd!
Daarna nog een spelletje gedaan met de jarige job en Martijn. Ondertussen kwamen er allemaal mannen de tuin in lopen, eerst hadden we allemaal geen idee wat ze kwamen doen, en het is hier ook niet gebruikelijk om dat te vertellen, maar ‘how are you’ als je ergens naar binnenloopt is genoeg.
Uiteindelijk werd ons duidelijk dat ze iets met de riolering gingen doen. Alles wordt hier in de tuin opgevangen onder de grond, dus er is een groot gat waar een steen op ligt. Het gebeurd steeds vaker dat je het hier behoorlijk ruikt, dus we waren blij dat ze kwamen.
Helaas waren we maar even blij, want opruimen betekent hier duidelijk iets anders dan is Nederland. Alle jongens, zo rond de 25 jaar denk ik, trokken hun kleren, tot hun onderbroek, uit, en met emmers werd de hele put leeggehaald: alles werd naast de put in de tuin gegooid. Gelukkig kan ik geen geuren aan jullie laten ruiken, dus jullie kunnen blij zijn!
Verder waren het ook beste ‘popie-jopie’ jongens: liepen met trots in hun onderbroek alsof het hun tuin was en een paar rookte er zelfs, en dat is hier in Ghana echt niet gebruikelijk. Alleen bij oudere mannen wordt het normaal gesproken getolereerd en dan nog niet in het openbaar, maar binnen de muren van hun eigen huis.
Ik was blij dat ik ook lekker op mijn kamer kon zitten en uiteindelijk toen ze weg gingen kon ik aan m’n bergen was beginnen: alles met de hand natuurlijk dus het was weer een middagbezigheid. Gelukkig was het prima weer en is alles weer lekker schoon, prima dus!
Daarna met de vrijwilligers gegeten, we aten weer lekker makkelijk vanuit de kinderkeuken en het leek ons leuk om Ghanees te eten op de verjaardag van Thomas, wel zo speciaal. We verwachtte alleen fou-fou, en dan zijn rijstballen met grounet-soup toch wel iets anders. Wel lekker wat van gegeten, maar het vulde wel behoorlijk!
Net na het eten bleek ook de andere nieuwe vrijwilliger, Linda, al te zijn aangekomen. De planning was maandag, maar met iets meer overstappen is het op zondag ook goed te doen om naar Nkoranza te komen, dus dat had ze gedaan.
Weer even kennismaken met elkaar, Marianne, Linda en ik hadden elkaar al allemaal gezien, maar de jongens natuurlijk nog niet. Het was een gezellige avond. Thomas heeft nog getrakteerd, dus ik heb een heerlijke cola gedronken. Het leek meteeng op een echte verjaardag, omdat we opeens met zoveel mensen hier waren, allemaal wat lekkers te drinken en druk pratend. Een gezellige afsluiter van de week: voldaan en lekker moe mijn bed toen ingegaan!