Schoolopdracht, mieren, en weer een mooi uitzicht!

Na weer een nachtje goed geslapen, de nieuwe week weer met walking-time begonnen. Zelfs met twee care-givers was het moeilijk deze ochtend met Jacob… Gelukkig was Alice minder moeilijk, wel behoorlijk veel trek denk ik zo als ik de hoeveelheid die ze op at zag. Zelf een lekker eitje en brood gegeten.
Daarna met Yaayaa naar de snoezelroom gegaan, waar ze dit keer meteen zelf de spullen pakte die ze wilde gebruiken: de spullen voor de handmassage. Een goede ontdekking dat ze dat ook leuk vind. Na de special attention naar het office gegaan om mijn interviews te printen, zodat ik de interviews voor mijn onderzoek kon gaan afnemen. Voor de pauze mijn eerste interview zelfs al kunnen afnemen. Best tevreden voor de eerste keer!
Na de pauze weer twee interviews afgenomen met care-givers en er kwamen verrassende antwoorden uit die ik niet zo snel verwacht had, een goed teken waar ik dus wel iets mee kan denk ik! Maar we zijn er nog niet, eerst nog veel andere interviews.
Bij feeding was het eten lekker op tijd en Simon en Linda gingen boodschappen doen, dus ik had lekker veel tijd om wat te lezen en de groentes voor het avondeten vast te snijden. Lekker rijst gegeten die ze voor mij hadden meegenomen van de markt, en toen weer klaar om het kerstspel te oefenen.
Na weer veel zingen en allemaal vrolijke kindjes weer een uurtje aan school. Toen ik net voor vijf weer bij feeding aankwam, bleek dat het eten weer heel vroeg was. Ik was dus te laat. Roda heeft Alice eten gegeven. Daarom vroeg klaar vandaag, en omdat al het snijwerk al gesneden was is de siësta, konden wij het eten opwarmen en ook meteen eten.
Na het eten naar het koor. De liedjes van vorige week kon ik goed meezingen, dus dat was leuk. Halverwege ging het ‘regenen’, ik denk dat wij het in Nederland miezeren zouden noemen, maar ook dit was genoeg om te stoppen. Regen is regen en bij regen stopt dus echt alles, zelfs als je droog onder een overkapping staat. Toen maar lekker vroeg naar bed gegaan!
De volgende dag licht gespannen om zeven uur wakker: een nieuwe afspraak met skype stond gepland met mijn stagebegeleidster van school. Eerst had ik alleen helemaal geen internet, uiteindelijk met mijn mobiel online kunnen komen. Opgelucht, dat dat deze keer in ieder geval was gelukt, nog even wachten tot acht uur, negen uur Nederlandse tijd.
Toen lukte het niet om met elkaar in contact te komen. Mails versturen ging wel, op skype leek het of we niet online waren. Vervelend! Uiteindelijk na wat mail contact, via de telefoon contact gezocht om in ieder geval eindelijk het ‘kennismakingsgesprek’ te kunnen doen. Opgelucht dat er eindelijk contact is geweest, en voor mijn gevoel is het gesprek ook wel goed verlopen. Ook Joe Emma, mijn stagebegeleider van hier, kon het goed volgen en kon zich goed in het gesprek mengen, fijn!
Daarna ontbijten, en weer door met de interviews. Weer vier interviews kunnen afnemen. Toch best vermoeiend, moeilijk om na te denken over het interview, te concentreren op het, soms moeilijk verstaanbare, Engels, en de informatie goed voor mezelf te verwerken om eventueel door te vragen.
In de siësta er even ertussenuit en naar new market gegaan. Wat rondgelopen om weer eens goed naar de stoffen te kijken en natuurlijk heerlijk een ‘bole frut’ en een ‘sweet bolle’ gegeten (bijna reden genoeg om te gaan!) Dit keer een stof met erg mooie kleuren gekocht om een broek van de laten maken.
Na new market meteen naar de tailer gegaan om de stof weer af te geven. ‘Oude’ stof waar ik nog veel van over had voor een pyjama, en de nieuwe dus voor een korte broek. Weer benieuwd naar het eindresultaat!
Terug van new market nog een interview gedaan, waarbij het ondertussen alwéér super hard ging regenen. Het water stroomde dit keer letterlijk door de tuin. Toen het om half vijf iets minder leek te zijn, snel naar feeding gerend. Daar kwam toen eigenlijk ook meteen het eten, weer vroeg, maar dit keer in verband met de regen.
Omdat we zelf ook van de kinderkeuken aten, konden wij ook lekker vroeg eten. Nog tijd om een spelletje te doen, en toen, na een drukke dag vol schoolwerk, weer lekker op tijd naar m’n kamer, nog wat lezen en slapen.
Slapen ging alleen niet zo goed, het ging weer super hard regenen en onweer. Nog nóóit van m’n hele leven heb ik zulke harde onweer gehoord. Echt wel angstaanjagend vond ik het, het leek net naast m’n oor te zijn. En het was ook heel vaak, dus elke keer dacht ik, nu alleen nog de regen, en dan BAM! Een nieuwe. Ik denk dat het wel super dichtbij geweest moest zijn. Gelukkig ergens midden in de nacht stopte het, en heb ik toch nog redelijk geslapen.
Daarom gewoon weer fluitend aan mijn nieuwe dag begonnen. Walking-time ging erg goed! We hebben gewoon samen gelopen, hand in hand over de randjes springen en neuriën. Toen hij zijn medicijnen had gekregen, rende hij een keer weg. Maar toen rende hij weg, dronk water en liep weer goed mee. Ik denk dus dat de medicijnen niet zo lekker zijn, groot gelijk om wat water te drinken! Met twee bekers die hij nog in zijn hand had, muziek gemaakt, dus dat ging daarna ook weer prima.
Alice at daarna zo snel (en veel!) dat ik zelf nog tijd had om Tetey eten te geven, leuk jongentje! En ook leuk om eens iemand anders ook eten te geven. Daarna alsnog lekker op tijd thuis om zelf te eten.
Daarna weer een paar special attentions en alle interviews met de care-givers net voor de meeting kunnen afronden. Na de meeting, die prima verliep, meteen verder met het uitwerken van de interviews. Weer even lastig om het begin te maken, maar toen ik eenmaal bezig ging, ging het denk ik wel goed.
In de siësta hier gebleven om te wassen. Daarna lekker noedels gegeten en nog wat gelezen. Toen kwam Linda terug, die nog plantane voor mij had meegenomen: lekker als toetje! Na de siësta een interview met Ineke Bosman, de oprichtster van PCC, dat is dan toch wel weer even iets anders. Gelukkig ging het voor mijn gevoel goed, veel bruikbare informatie en een leuk gesprek.
Nog even tijd om de informatie alvast wat te ordenen door middel van kleurtjes en een opzet gemaakt voor het interview met Joe Emma, de allerlaatste! Toen op tijd naar feeding, omdat het eten nu al dagen telkens te vroeg komt, en dat was inderdaad maar goed, want het was net klaar toen ik kwam, goede timing! Alice had er behoorlijk de vaart in, en was als eerste klaar met eten van alle kinderen. Zó snel!
Na het eten gingen we de groentes snijden voor de hartige taart. Na het snijden zelfs nog in het licht kunnen douche, zo vroeg waren we dus. Ook een prima tijd om te douche, water nog een beetje opgewarmd en het verschil met de temperatuur is dan iets minder, koud had ik niet in ieder geval.
Na het douche weer heerlijk gegeten en toen lekker op bed gaan liggen, alweer een drukke dag gehad. Hopelijk morgen de interviews af ronden en verwerken, zodat ik de eerste fase kan afronden…
Woensdag op donderdag was ook niet een beste nacht, veel wakker geweest. Goed genoeg om toch op tijd en vrolijk genoeg op te staan, liep ik richting walking-time. Daar riep Joe Emma mij bij zich: Jacob was naar Sunyani voor zijn ogen. Daarom gezellig met Theresa, Cynthia en Yaayaa gelopen. Daarna ging eten weer eens als een speer bij Alice.
Na het ontbijt meteen het interview met Joe Emma, dat verliep goed. Toen om elf uur precies klaar tot en met fase twee van mijn onderzoek met het aanvullen en verbeteren door middel van de interviews. Hierdoor kon ik nog lekker wat special attentions geven vandaag, te beginnen met John en daarna nog gelopen met Yahillaw.
Toen was het alweer feeding, waar Alice dit keer weer behoorlijk gefrustreerd overkwam. Toen Dominic, een care-giver, alvast was rijst kwam brengen, was dit snel over. Daarna zelfs nog van het ‘gewone’ eten gegeten: Alice weer tevreden en haar buikje vol gegeten.
In de siësta naar de tailer geweest om mijn broeken op te halen, middageten gekocht en weer geprobeerd te pinnen. Dat deed het nog steeds niet, dat begint al behoorlijk lang te duren…
Na de siësta weer oefenen voor kerst, nog even aan school om alles te mailen. Helaas deed het internet het behoorlijk traag, ook al een paar dagen, dus dat werkte niet perfect, gelukkig is het wel gelukt uiteindelijk.
Gelukkig op tijd voor feeding, waar het eten alweer vroeg was: nu eerder regel dan uitzondering. Daarna konden wij zelf ook lekker op tijd eten. Linda en haar vriend, die hier is voor een vakantie samen, hadden al veel voorbereid. Fijn, want we hadden weer oefenen met het koor. Erg leuk, dit keer hebben we met drums geoefend, dan klinkt het meteen heel anders!
Vrijdagochtend weer samen met Jacob en een care-giver gelopen, en dat was deze keer wel weer nodig, gelukkig ging het met z’n drieën wel goed. Alice weer haasje de voorste, en zelf weer lekker pap en brood gegeten.
Daarna begon voor mij mijn eerste ‘normale’ dag vol special attentions deze dag. Met Yaayaa naar de snoezel, en met Theresa, met een telraam, naar de hangmat. Even op bed gelegen in de pauze, want m’n buik doet niet helemaal normaal. Toen met John op de computer, maar halverwege was er een stroomstoring, en dan is het toch lastig op een computer..
Even tijd om met de moeder van Amma te praten. Amma is deze week veel naar PCC gekomen, wilt niet meer terug naar school en moet veel huilen. De moeder denkt dat het door het missen van de special attention komt, in verband met het onderzoek had ik daar minder tijd voor. Super zielig natuurlijk, maar eerlijk gezegd ook wel goed om te horen!
Daarna naar Yahillaw, die ligt de laatste tijd veel te slapen in de autistic table, maar als ik dan zijn naam roep, springt hij meteen op. Leuk om te zien dat de special attention voor hem dan belangrijker of leuker is.
Het eten kwam toen weer redelijk op tijd, dus lekker veel tijd om naar de markt te gaan. Ik moest naar beide tailers. De een heeft een jurk voor me gemaakt, maar die is zo strak dat ik hem wel aan kan, maar zitten gaat niet… Niet echt handig, en daarom had ik hem dus nooit aan. Toch maar even terug om hem te laten veranderen. Dat was zo gebeurd, dus nu heb ik een passende jurk! Ook het pyjama broekje was te klein, en de broek was juist iets te groot. Die ook maar meteen even terug gebracht om te vermaken.
Toen geroosterd plantane gehaald op de markt, bij een hele lieve vrouw. Goed voor m’n buik en goed voor mijn humeur om het daar te kopen, altijd vrolijk! Weer energie genoeg om met John Papa naar de snoezelroom te gaan, die er natuurlijk weer een grote troep van maakte, maar hij is lekker bezig. Daarna special attention met Paayaw, omdat de sleutel van de education store, waar we normaal de spellen vandaan halen, kwijt was, eens een keer iets anders gedaan, maar ook dit ging goed.
Weer even een uurtje aan school voordat feeding weer was. Eten dit keer wel iets later, maar ondertussen werd er lekker op de drums gespeeld, dus dan is wachten niet erg! Terug van feeding liep ik meteen richting de tafel om iets te pakken, toen ik plots overal gebeten werd, onze beste vrienden waren weer terug van weggeweest: mieren, mieren, mieren…
Eerst nog een moedige poging om ze weg te krijgen met water, maar het waren er veel te veel.. Dus op naar Dominic. Die had dit keer meteen zijn pak en emmer maar mee genomen, en alles werd weer onder het gif gespoten…
Daarna nog even ‘koken’ wat groentes met ei, ik dacht dat dat vast licht verteerbaar zou zijn voor m’n buik.. Nog steeds een soort irritante buikpijn de hele dag. Helaas dacht ik dat verkeerd, en viel het eten dit keer behoorlijk verkeerd, meteen m’n bed maar in gegaan in de hoop dat het snel beter zou gaan.
Een slechte nacht, door de buikpijn kon ik moeilijk in slaap vallen, en ik werd toch vroeg wakker, en dat in het weekend! Rustig mijn bed uitgegaan, en het leek iets beter te gaan dus een klein ontbijtje. Helaas was dat ook niet het slimste: ook dit viel verkeerd, rechtsomkeer naar mijn bed!
De hele ochtend op bed gelegen, dat was waarschijnlijk nodig. Daarna lekker gedouched, in m’n kamer was het inmiddels, zelfs met ventilator aan, veel te warm! De buikpijn was weer zoals de dagen ervoor: een rare, irritant gevoel in m’n buik. Ik vond het goed genoeg om naar de markt te gaan.
Omdat pinnen nu al bijna twee weken niet te doen is, begint mijn geld op te raken. Pasje meegenomen voor een laatste poging, en euro’s, die had ik meegenomen voor in case of… Lang veilig opgeborgen gelaten, maar misschien was het toch niet zo een gek idee.
En inderdaad, pinnen was niet mogelijk, met een man van de bank een gesprekje waardoor het zou kunnen komen, maar die had geen idee.. Ik ben gelukkig niet de enige met dit probleem, bijna alle vrijwilligers kunnen niet meer pinnen, en dan pas merk je hoe vanzelfsprekend wij het eigenlijk allemaal vinden, zelfs als we in Ghana zijn..
Gelukkig had ik dus mijn euro’s, dus die heb ik gewisseld, een iets lagere wisselkoers, maar goed genoeg en dan heb ik in ieder geval maar weer wat. Daarna nog naar de tailer, die de twee broeken heeft vermaakt en nog een rondje op de markt gelopen.
Rustig aan weer naar huis gelopen, en weer een rustig middagje gehad. Geprobeerd om ’s avonds nog wat geroosterd plantane te eten, maar zelfs dat viel verkeerd, ondanks de wandeling naar het dorp, waardoor ik dacht dat ik wel weer wat eten kon gebruiken, ik had de hele dag al niks meer gegeten..
Weer even lekker op mijn bed gelegen, gelukkig een leuk boek, dus dat was niet de grootste straf. Een paar uur later nog even naar buiten gegaan, waar Simon en Marianne nog gezellig zaten. Marianne had nog cup-a-soup vanuit Nederland, en omdat mijn keel ook wat pijn deed, dus koud water niet zo fijn was, tegen negen nog een cup-a-soup gedronken. Dat was goed voor m’n keel, mijn buik vond zelfs dit iets minder, maar gelukkig viel de buikpijn dit keer mee.
Daarna toch maar lekker naar bed. Goed geslapen en de volgende ochtend, vroeg, maar best fit wakker. Dit keer wat crackers, lichter voor de buik kon niet dacht ik, maar raar maar waar: zelfs dit was te veel, ondanks het bijna niks eten gister en nu een goed gevoel.
Nog maar weer even lekker lezen, een spannend boek die mama vanuit Nederland had meegenomen, dus toen was het opeens een paar uur later!
Simon was inmiddels hier, en wij zouden samen weggaan vandaag. Ondanks dat het eten dus niet goed gevallen was, voelde ik me goed genoeg om mee te gaan, en dan zouden we wel kijken hoe het ging. Tegen twaalven vertrokken we dus richting Techiman.
In Techiman eerst nog wat rondgelopen om te proberen te pinnen. Linda heeft hetzelfde pasje, en van haar hadden we gehoord dat zij gister kon pinnen. Goede hoop, maar dat bleek valse hoop: geen mogelijkheid, bij geen één bank… Hopelijk aanstaand weekend, maar het excuus dat het vandaag zondag was.
Daarna op naar ‘de heilige berg’, een plek tussen Nkoranza en Techiman, in een klein dorpje. De taxichauffeur wist dit keer wel goed waar we het over hadden, en dit keer werden we ook in een keer naar de goede plek afgezet. Een huis waar we ons maar moesten melden..
Een beetje twijfelend richting het huis, waar naar ons idee niemand was, dus besloten we richting het dorpje te lopen. Bij een schattig huisje gemaakt van klei, zaten wat vrouwen het eten voor te bereiden, we besloten hen te vragen.
Het Engels was behoorlijk slecht als je het vergelijkt met Nkoranza of andere grotere steden, maar ze snapte het, en een van de vele kinderen die rond en in het huisje liep, werd met ons meegestuurd. Een klein kindje, met een veel te groot overhemd vol vlekken die totaal geen Engels sprak, maar hij zag er lief uit en bracht ons dat ook braaf aan de plek die moeders hem gezegd had: het huis waar ook de taxichauffeur ons gebracht had.
Dit keer besloten we aan te kloppen (bellen bestaan hier niet…), en er bleek een man te zijn. Die kwam alleen met een raar verhaal dat hij hier pas een paar dagen was, en het dus ook niet wist, we moesten naar het dorp gaan om het te vragen.
We besloten dat dus maar te doen, maar onderweg, op het moment dat we net een andere man vroegen wat we moesten doen, riep de man van het huis ons weer terug. Hij had gister andere mensen in een bepaalde richting, richting het bos zien lopen, dus hij kon ons vrijwel zeker zeggen dat we in ieder geval die kant op moesten.
Zo gezegd, zo gedaan. Recht het bos in, een paar keer een ‘kruising’, geen idee welke kant, maar we besloten telkens rechtdoor te gaan, waarom geen idee, maar we kwamen uiteindelijk wel bij een ander ‘huis’. Midden in het bos, heel laag en ook deze weer van klein en, een soort, takken. Een mooi gezicht om de bewoners allemaal met de kleine beetjes die ze hadden bezig te zien zijn om een maaltijd te maken.
Engels konden ze niet, met wat handen en voeten werkt werden we op een bankje neergezet, die natuurlijk eerst helemaal schoon gemaakt moest worden. Na even toekijken naar dit typisch Ghanees gezinnetje ‘in de rimboe’, werden we een kant op gestuurd, een van de meiden rond mijn leeftijd liep mee, maar Engels kon ze niet.
Ze bracht ons naar een hele koele plek midden in het bos, waar we al veel rotsen konden zien. Vandaar liet ze ons alleen, en toen gingen wij wat rondlopen. Plots was er een andere vrouw uit het niets, even later bleek dat zij daar in een soort grot woonde. Zij liep weer een stukje met ons mee, en verbazingwekkend was dat haar Engels wel redelijk was. Dat was leuk, want daardoor kon ze ons wat vertellen.
Weer mooie uitzichten! Elke keer verbaasd het me weer dat je met een klein beetje lopen opeens tientallen, misschien wel honderd meter boven de grond bent. Super natuurlijk.
Ook deze vrouw liet ons toen weer alleen, wees ons de weg waar we het dorpje weer konden vinden, maar onderweg zagen wij nog veel meer mooie plekken waar we even een kijkje genomen hebben. Bovenop een andere hoge rots nog even lekker genoten van de rust en heerlijk in de zon gelegen, totdat we dachten dat we wel genoeg verbrand waren om weer te gaan!
Terug in het dorp gewacht op een taxi terug naar Techiman, die kwam redelijk snel, en met zijn zessen in een super kleine auto, waarbij we in Nederland al zouden zeuren als we er met z’n vieren in zaten, reden we terug naar Techiman.
In Techiman nog maar eens een bank geprobeerd, maar tevergeefs… Daarom maar terug naar Nkoranza. Nog even een rondje op de markt gelopen, en weer terug naar PCC. Even lekker uitgerust, en toen wat geroosterde plantane opgewarmd. Na zo’n actieve dag en alleen de crackers goede hoop dat ik wat kon eten! Het beetje eten ging goed, alhoewel ik m’n buik erna wel voelde, maar gelukkig geen kramp meer net na het eten, een vooruitgang dus!
Nu afwachten wanneer de nieuwe vrijwilligers komen, die zouden ergens vandaag aankomen, spannend! Dan voorbereiden op een nieuwe week PCC :)