Een weekje stage

Een weekje stage.

Vorige week heb ik een week stage gelopen bij een kinderdagverblijf, ‘Bᴓrnhus ‘Rising’. De week ervoor op woensdag was ik al langs geweest om kennis te maken, en mijn eerste indruk was goed. Het is een klein kinderdagverblijf met zo’n vijftien kinderen per dag die allemaal vijf jaar zijn. Het kinderdagverblijf lijkt op het eerste gezicht meer op een gewoon huis, en die sfeer vond ik er ook wel hangen: lekker huiselijk. Daarnaast was ons contactpersoon ook erg aardig, dus ik zag het wel zitten.

Maandagochtend vol goede moed op de fiets gestapt voor ons eerste dagje. Binnen een half uurtje zat ik gezellig met een groepje meisjes te kleuren en leek het al helemaal ‘normaal’ te zijn dat ik daar was, voor de kinderen maar ook voor mij.

De kinderen zijn erg makkelijk in de omgang, onder andere omdat ze gewend zijn aan internationale studenten die er voor een korte periode zijn. Dit heeft natuurlijk nog een voordeel: ik was niet de eerste die ‘niet kon praten’, en sommige kinderen konden een paar woordjes engels.

Het viel mij alles mee hoe het deze week met de communicatie ging. Ik had gelukkig al een beetje ervaring hier in Denemarken door de bezoekjes aan de andere kinderdagverblijven en natuurlijk mijn ervaring in Ghana, waar ik ook vooral door middel van ‘body languages’ moest communiceren. Wat grappig was, is dat de kinderen echt wel snappen dat je niet dezelfde taak spreekt, maar toch hele verhalen vertellen. Af en toe een ja of nee op het goede moment proberen te zeggen, een glimlach of een knuffel en je voert zo hele verhalen met de kinderen…

Wat daarnaast erg opviel was de zelfstandigheid van de kinderen op deze leeftijd in dit kinderdagverblijf. Er was geen vast programma voor de kinderen, de tijd was zo ongeveer ingedeeld door eetmomenten maar verder waren de kinderen vrij in wat ze wilde doen en waar. Opvallend vond ik dat dit ook vanaf het begin van de dag tot het eind van de dag goed gaat. De kinderen kunnen prima de hele dag spelen zonder de begeleiding of aansturing van de pedagogen. In Denemarken is deze manier van ‘free-play’ heel gebruikelijk.

Ook de zelfstandigheid in het opruimen was een positief punt. Weer zonder de aansturing of begeleiding van ons, werd het speelgoed altijd netjes opgeruimd voordat een ander spel werd gepakt. En na het eten ruimen de kinderen zelf hun spullen op door het in de vaatwasmachine te zetten. Een grappig gezicht om de kleinste kinderen op hun tenen te zien staan om hun bordje weg te zetten!

Daarnaast heb ik, als ik even goed nadenk, twee kinderen zien huilen deze hele week. Een groep van ongeveer vijftien kinderen in de leeftijd van vijf die de hele dag samen moeten spelen, het speelgoed moeten delen etc. Ik vond het opvallend! Ik heb het gevoel dat dat ook ander andere bij het stukje zelfstandigheid ligt, bijvoorbeeld zelfstandigheid van je eigen problemen oplossen. Jammer dat ik het niet goed kan vergelijken met eigen situaties in Nederland, maar ik heb toch het idee dat we/ze hier in Denemarken in sommige punten een streepje voorliggen.

Naast deze observaties heb ik natuurlijk ook gewoon veel plezier gehad met de kinderen. Door de communicatie, is het spelen een van de weinige dingen die je echt samen deelt en dit is dan ook een belangrijk aspect, en een heel leuk aspect! Veel gekleurd, met strijkkralen, de auto’s, in de gymzaal, in de (kleine) buitenruimte rond het huis allerlei spellen gedaan en brood gebakken. Er zijn vele momenten geweest waarop ik oprecht met de kinderen aan het lachen was, een super fijn gevoel natuurlijk!

Daarnaast zijn we nog naar de andere locatie gelopen om dat te kunnen laten zien. Dat was een wandelingetje van ongeveer een kwartiertje. Dit buitengebied was een stuk groter en leek al meer op een ‘outdoor kindergarten’, die hier in Denemarken zo bekend zijn. Een groot speelgebied, veel bosjes/bomen/natuur en veel sluip-en-kruip-door paadjes. We zijn hier dan ook even gebleven, omdat dit voor ‘onze’ kinderen natuurlijk heel leuk was om hier even te spelen.

En op vrijdag was er een soort sportdag. Scholen en kinderverblijven in heel Odense doen daaraan mee. De kinderen op de scholen rennen 3, 5 of 10 km of fietsen 25 km. Omdat de kinderen in de kinderdagverblijven daarvoor natuurlijk te klein zijn, spelen zij sportspelletjes. In de buurt bij ons kinderdagverblijf (zo’n 20 minuten lopen, waar geen kind een probleem mee had), verzamelde ongeveer vijf kinderverblijven en iedereen had een ander spel en de attributen daarvoor meegenomen. De kinderen hebben veel plezier gehad, en ik heb een leuke afsluiting van een super gezellige en leuke week gehad!

En nu…, is het tijd voor een heerlijke vakantie 